Sevinci eyvanda gören İsmayıl:
-Sevinc, bu dostun haralardadır?-deye soruşdu.-İki gündür ortalıqda yoxdur.
-Ne bilim, heç men de görmürem.
-Hazırsansa, düş gel, biz aparaq seni. Parka gedirik, uşaqların hamısı orada olacaq, oradan da mektebe gedeceyik.
-Yaxşı, düşürem indi.-deyen Sevinc meyus şekilde beşinci mertebeye boylanıb köks ötürdü, sonra içeri keçdi.
-Götürmür?-deye İsmayıl hele de qulağında telefon yuxarı boylanan Eliye baxdı.
-Yox.-deye Eli başını buladı.
-Yusif!-İsmayıl yeniden, bu defe daha berkden yuxarı seslenerek elini iki defe berk-berk siqnala basdı.
-He?-deye nehayet ki, yuxulu gözlerini ova-ova eyvanda görünen Yusif bezgin halda aşağı baxdı.
-Azzar he? Haradasan e?-İsmayıl onu bele görüb acıqlandı.
-Evde.
-Evde.-Eli onun ağzını yamsıladı.-Qırxlı gelin kimi ne özünü eve basmısan? Niye hele de hazır deyilsen?
-Dünen sene demedim, gelmeyecem?
-Yusif, deyesen keçen defe seni yaxşı döymemişdim.-dişlerini damağına sıxan Eli acıqlı-acıqlı ona baxdı.-Menim eseblerimle oynama, geyin gel aşağı!
-Eli, direşme, gelesi halda deyilem. Siz gedin, size xoş eylenmeler.-Yusif geldiyi kimi de bezgin şekilde içeri qayıtdı.
-Cehenneme gel!-deye Eli dodağının altında mızıldandı.
-Niye hirslenirsen? Sen ondan beter idin ki.-İsmayıl kinaye ile ona axıb gülümsedi.
Beş deqiqe keçmedi ki, Sevinc aşağı düşdü, eyvanda ona baxan anasına el eleyib maşına mindi.
Parkın qabağı ve içerisi bu ilki mezunlarla dolu idi. İsmayıl maşınını qarşıdakı “Ford”la üzbeüz saxladı. Bu Ayanın atasının maşını idi ve qabaq oturacaqda atasından başqa Ayan da var idi. Eli onu görcel tutuldu, bedenini heyecanın yaratdığını bir üşütme basdı, narahat halda yerinde qurdalandı. Ayan da onu görmüşdü, lakin gözlerini yerden qaldırmırdı.
-Eli, düş Sevinc üçün qapını aç.-deye aniden gelen Sevincin sesi Elini özüne getirdi. İsmayıl özü de oturduğu yerden qapını açaraq düşmeye hazırlaşırdı.
Eli maşından düşüb Sevince qapını açsa da fikri qarşıdakı maşında idi. qara qoşa hörüklü bu gözel

<< 1 ... 476 477 [478] 479 480 ... 558 >>