atasının maşını ile şeheri gezmeye çıxmış, bir-iki tanış-bilişi ile görüşüb eve qayıtmaqda idi. Radioda özünü eşide bileceyi asta tempde hezin musiqiye qulaq asırdı ki, birden telefonu zeng çalmağa başladı. Zeng edenin Emre olduğunu görcek:
-Pahoo, meni öldürecek.-deye öz-özüne dillendi. Qulaqlığı taxıb zengi açdı.-Efendim, abi?
-Lan nereye kayboldun sen?! Haber vermeden gidilirmi? Hani beni Baküye götürecekdin?
-Yaxşıyam sağol, sen nasılsın?
-Dalga geçme, lan! Nasıl olduğum olduğum ortada. Böyle habersiz tüğmek varmıydı bizim kitapımızda?
-Gözüne döndüyüm men ne edim? Sene hele bir hefte evvelden dedim ki, qayıdacam. Sen menden evvel Elazığın yolunu tutdun.
-Beni bekleye bilirdin. Gelmişim, çocukalara soruyorum, İsmayil nerede diye. Diyorlar ki, o çokdan Baküye varmış bile. İnanmadım, Türkiye numaranı arayıp da bağlı görünce deliye döndüm.
-İnan ki, vaxt olmadı. Qohumda toy var, düyün. Daha tez qayıtmalı idim. Sen onu-bunu qoy bir yana, yene neye hirslenmisen bele?
-Ah abi, ah. Nolucak, evlendiriliyorum. Babamlar Nuh diyor, peygamber demiyor.
-Yapma ya. O qızla?
-Evet, o kız. Kabusum oldu resmen ya. Sen de sana en çok ihtiyacım olduğum zamanda ortadan kaybol.
-Bağışla, inan ki, menden asılı olmadı.
-Asıl sen bağışla. Kendimi tutamadım, sana patladım. Peki ne zaman dönüyorsun?
-Hele ki, buradayam. Eylüle qalmaz, gelerem.
-Oha, Eylül diyor ya.
-Neyleyim, menim de evim, ailem buradadır. Onları görmek, dincelmek menim de haqqım deyil?
-Peki gardaş, sen dincelmene bak. Sonra bir ara konuşuruz.
-Men seni skaypdan ararım, danışarıq. Özünü üzme, gün doğmadan, neler doğar.
-Tamam, oldu o zaman. Hadi, Allaha emanet.
-Sen de. Helelik.
İsmayıl Emre ile sağollaşıb telefonu söndürdü. Artıq radiodakı hezin musiqi de yerini şen musiqiye vermişdi. Dalğanı deyişmek üçün gözünü bir anlıq yoldan çeken İsmayıl yeniden yola baxanda ondan beş-on metr qabaqda yolun ortasında bir qızın peyda olduğunu görüb celd eyleci basdı. Ele bu vaxt qız da yolun ortasında yere

<< 1 ... 495 496 [497] 498 499 ... 558 >>