menden alma.
Eleddin sinfe qayıdanda artıq ders başlamışdı. Günayın dediyi kimi “göyerçinler”den aldığı xeberden sonra sinfe gelen Mirvari müellime hemişekitek esebi-esebi uşaqları danlayır, Ülviyye müellime de bir kenarda dayanıb başını bulaya-bulaya sinfe baxırdı. Eleddini gören uşaqlar tenqidi nezerlerle onu süzdüler. Lakin Mirvari müellime onun probleminden xeberdar olduğu üçün üstüne düşmedi. Sadece:
-Gel,-deye sakit ve kinayeli terzde,-bir ağıllımız sen idin, senin de zayın çıxır deyesen.-dedi.
Arxasınca qapını örten Eleddin bir-bir sinif yoldaşlarına baxıb çekine-çekine söze başladı:
-Uşaqlar, hamınızdan üzr isteyirem. Bilirem, son bir heftedir ki, hamınızla kobud davranıram. Bu gün lap heddimi aşdım. Leyla, bağışla. En çox da senden üzr isteyirem. Xahiş eleyirem, meni başa düşmeye çalışın, üstüme çox gelmeyin. Problemlerim var. Amma söz verirem, çalışacam bir de sizi incitmeyim.
Bayaqdan ona zillenen tenqidi nezerler indi maraq ve teeccüb ifade edirdi. Her kes onun bu sözlerini öz bildiyi kimi yozur, bezileri onu başa düşür, bezileri ise “artistlik eleyir.”deye düşünürdü. Eleddin maraqla ona baxan müellimlerine üzünü tutub:
-İcaze verirsinizse, men bu gün arxada tek oturmaq isteyirem.-dedi.-Keremin yerinde.
-Keç otur,-deye Mirvari müellime başı ile razılıq verdi. Sonra Kereme baxaraq,-Sen de helelik qabağa gel, Leylanın yanına.-dedi.
Teneffüs idi. Elleri cibinde dehlizde gezinen Kenan ne düşündüse ara pillekene doğru gederek yuxarı qalxdı. Gözü ile yuxarı dehlizi axtardı. Axtardığı burada idi.Ppencerenin artırmasına söykenib gözlerini yere dikmiş, ayağı ile yeri sürtürdü. Bu aralar onu az-az gördüyünden ona göre hem narahat idi, hem de darıxmışdı. Zerifenin yene de onu acılayacağını bilse de Kenan ona yaxınlaşdı. Ona paralel söykendi.
-Salam.-deye çekine-çekine ona teref baxdı.
-Salam Kenan.
-Necesen?
-Şükür Allaha, menem de. Sen necesen?
Zerifenin hemişekinden ferqli mehribanlığı ve onu qovmaması Kenanı teeccüblendirmişdi.
-İnanmazsan, amma

<< 1 ... 4 5 [6] 7 8 ... 558 >>