senin?-öz-özüne narazılıqla deyindi.
Seville Kenan marşrutdan düşüb bir xeyli irelilemişdiler ki, Sevil üzünü Kenana tutub:
-Kenan, buradan sonrasını özüm gederem.-dedi.-Bizim mehlenin arvadları biraz...
-Yaxşı, başa düşdüm. Men buradan yuxarı qalxaram.-deye Kenan aralıq yolu gösterdi.-Sen ise de bundan sonra daha diqqetli ol. Seher çöreyini yememiş evden çıxma. O maşın seni vura da bilerdi.
-Baş üstde. Her şey üçün çox sağol. Sene de zehmet verdim.
-O ne sözdür? Xoşdur. Bax, o dermanları içmeyi de yadından çıxarma.
-Yaxşı, içerem. Sağol.
-Helelik.-deyerek Kenan dediyi yerden yoluna davam eledi.
Sevil ise elindeki içi derman dolu kloka baxıb köks ötürdü. Birden yadına ne düşdüse:
-Off, men mamanın dermanlarını alacaqdım axı.-deye öz-özüne deyindi.-Dermanları olmasa bu gece yene de ağırıları qalxacaq. Allahım, kömek ol.-deye derinden köks ötürüb elini sinesine qoydu. Lakin nese hiss elemiştek gözlerini bereldib sinesine baxdı.-Ssse....ssepim? Sepim hanı?!-telaşla elini sinesinde gezdirdi.-Yoox, ite bimezsen, sen ite bilmezsen!-sonra elini ağzına apararaq-Yoxsa o kişinin maşınında qaldı? Uff, niye axı men?! Niye bütün terslikler meni tapır?!-deye ağlamsındı.
Sevil İsmayıldan qalan, illerdir birce an bele olsa yanından ayırmadığı, en çetin zamanlarında onu heyata bağlayan yadigarı itirmişdi. Sanki heyatda qalmaq üçün yapışdığı sonuncu saman çöpü de qırılmışdı.
Sevincgilin qapısına çatan Yusif qapının zengini basıb gözlemeye başladı. Çox keçmedi ki, açılan qapının arxasında eyninde mavi ziyafet donu olan, saçları xüsusi zövqle bezedilen Sevinc göründü. Nişanlısının gözelliyi yene de Yusifin gözlerini qamaşdırmışdı ve o heyran-heyran ona baxırdı.
-Neceyem?-deye Sevinc donunun eteyini yelleye-yelleye gülümseyerek ona baxırdı.
-Söz tapmadım...yeni seni ifade elemeye söz tapmadım. Bu reng sene çox yaraşır.-Yusif onun elini tutdu. Lakin sonra yadına ne düşdüse narahat şekilde qaşlarını çataraq dodaqlarını büzdü.-Uff, bu qeder gözel olmağa mecbursan,

<< 1 ... 501 502 [503] 504 505 ... 558 >>