düşmenin ireli gele bilmemesi üçün esgerlere öz mövqelerini sıxlaşdırmaq gösterişi verdi. Rüfet sürüne-sürüne özünü Elinin yanına yetirdi.
-Heble deyirsen, bu geceden sağ çıxa bileceyik?-deye gözünü silahdan çekmeyerek yarıciddi, yarızarafatla soruşdu.
-Allah böyükdür, alnımıza ne yazılıbsa o olacaq.
-Ölsem, heble bilirsen neye yanaram?
-Neye?
-Heble heç neye. Ölen adam neye yana biler ki?-Rüfet yene de zarafatından qalmamışdı.
-Çox gülmelidir. Qoy atışma qurtarsın, doyunca gülecem.
-Yox, indi gül. Heble birden sonra qismet olmadı.- deye Rüfet öz sözüne gülmeye başladı. ele bu vaxt güllelerden biri onu alnından tutdu. Rüfet gözleri açıq şekilde silahı ile birlikde torpağa düşdü. Ölümü güle-güle qarşılamaq bu imiş.
-Rüfeeett!-Eli saniyeler evvel gülen dostunun qefilden yıxılmasını anlaya bilmedi.-Ne oldu, sene?!-deye celd silahını yere atıb ona teref eyildi. Rüfet artıq canını tapşırmışdı.-Yoox, Rüfet, eleme bele!-Eli onun öldüyüne inana bilmir, deli kimi onun üzüne, yanaqlarına vururdu.-Menimle bele zarafat eleme!
-Eli, Eli, sakitleş!-esger yoldaşlarından biri sürüne-sürüne özünü onun yanına yetirmiş, onu sakitleşdirmeye çalışırdı.-Bu döyüşdür, biz heç ne eleye bilmerik.
-Yoox, yoox, onlar menim qardaşımı öldürdüler, e...!-deyerek deli kimi silahını da götürerek dikeldi,-Atamı da onlar öldürmüşdüler, qıracam hamısını!-deye ateş aça-aça ireli getmeye başladı.
-Nebiyev, mövqeyinde qal!-arxadan komandirin sesi eşidildi.
Lakiin indi ne eşidir, ne de gözü başqa şey görürdü. Az evvel şehid olmuş dostunun intiqamını almaq üçün yaralı aslan kimi ireli şığıyırdı. Amma çox gede bilmedi. Güllelerden biri onu qarnından tutdu. Ne olduğunu başa düşmemiş ikinci gülle çiynine deydi. Canı yanmışdı, inildeyerek yere doğru eyilmeye başladı. Bu vaxt bir gülle de ayağından deydi. Ayaq bağları çözülerek süretle yere deydi. Ciyeri ile birlikde isti qanı elini de yandırırdı. Ağır-ağır nefes ala-ala eline baxdı. Bu el axırıncı defe üç il evvel belece qana bulaşmışdı. Öz-özüne

<< 1 ... 506 507 [508] 509 510 ... 558 >>