çarpayının üstüne düzüb Elinin çarpayısında oturub bir xeyli otağa göz gezdirdi. Birden gözü çarpayı ile lampa masasının arasına ilişib qalmış ağ bir şeye sataşdı. Maraq onu bürüdü. Eyilib onu götürdü. Açıqcaya benzeyirdi. Eli ile yoxladı. İçinde de nese var idi. Evvel tereddüd elese de sonra açıb içine baxmağa qerar verdi. Bükülü bir kağız var idi. Onu da açdı. Orada bunlar yazılmışdı:
“Seni gördüyüm, tanıdığım ilk günnen üreyimde pozulmaz bir cığır açmısan. O cığır ki, heyatımın axarını xoşbextliye aparır. O cığır ki, her sınaqdan üzüağ çıxmağa kömek eden bir insana aparır. O insan sensen. Sen menim üçün her şeyden vacibsen. Men her şeyi seninnen öyrendim. Seninnen öyrendim maneyelerden aşmağı. Belkede bu setirler sene menasız gele biler. çünki birce sevgi mektubunu yazmağı senden öyrene bilmedim. Amma tekce hisslerimi mennen öyrenmeyini istiyirem. Oxu onda:
Ayrılığ ölümdü, senden ayrılsam.
Yeniden yaşamağ menimçün deyil.
Axı hiss etmesen seni qelbimde
Niye boş dünyanı edirem seyir?
SENİ SEVİREM!
Oxuduqlarına inana bilmirdi. Yeni, bu mektub onun üçün yazılmışdı. Yeni, sevgisi qarşılıqlı idi? Birden teqvimi xatırladı. Bu gün 14 fevral-sevgililer günü idi. Eli de bu gün onların geleceklerini bilirdi. He, bu başqa cür ola da bilmezdi. Mektubu qatlayıb açıqcaya, açıqcanı ise tapdığı yere geri qoydu.”
Ayan bu gün qarşılaşdığı xoş surprizi hele ki, heç kiminle bölüşmek fikrinde deyildi. Heç anasına da demek istemirdi. Eger Eli bunu belece gizlince edibde demeli, hele ki, hamının xeberi olmasından çekinir. Olsun, esas odur, o da meni sevir. Özü ne vaxt lazım bilse, onu hamıya deyer.”deye öz-özüne düşündü.Yusif metbexde nahar edirdi. Birden Nuride xala elinde telefon metbexe doğru gelmeye, onu seslemeye başladı.
-Yusif, a bala, bax görüm, deyesen mesajdır.
Ağzı dolu halda telefonu götürüb ekrana baxdı. Mesaj Eliden idi. “Gozun aydin. Mektubu tapmisam. Axsam hazirligdan cixanda Sevince verecem ki Ayana versin. Sen neylele bildin?” oxuyub gele-gele başını

<< 1 ... 50 51 [52] 53 54 ... 558 >>