sürüye-sürüye arxaya doğru getdi. Divarın dibine -çatanda müellim lövheni ona gösterib soruşdu:
-Oradan ne görürsen?
-Müellim, çox qarışıqdır. Demek olar ki, heç ne.-Eleddin gözlerini qıyaraq lövheye baxırdı.
-Eger yaxşı görmürsense, biraz qabağa gele bilersen.
Bir iki addım qabağa gelen Eleddin diqqetle lövheye baxmağa davam eledi.
-He, indi misala başdan-ayağa bax, gör sehvin haradadır?
İsmayıl pıçıldayaraq ona kömek elemek iseyirdi ki Şakir müellim onu görüb:
-İsmayıl,-deye göz ağartdı,-buradakı beşlerin yanına iki yaraşmayacaq ha.-deye jurnalı işare eledi.-Özü de imtahan qabağı.
İsmayıl susdu. Bir xeyli yazı taxtasını gözden keiren Eleddin nehayet sevincek ireli gelmeye başladı.
-Müellim, tapdım!-deyib celd tebaşiri eline alıb sehv etdiyi yerden silerek yeniden yazmağa başladı.
-Aferin, keç otur.-deye Şakir müellim razılıqla başını yelledi. Kitaba göz gezdirerek,-Bu misalın c variantına İsmayıl gelsin. Görürem, yaman heveslidir.
İsmayıl hevesle yerinden qalxıb lövheye doğru gelmeye başladı. O yazı lövhesini silmeye meşğulken Yusif:
-Müellim, indi niye bele elediniz ki? Lövhe lövhedir de. Ha yaxından, ha uzaqdan, ne ferqi var?-deye soruşdu.
-Çox ferqi var, Yusif. Eleddin misalın içinde idi, ona göre de sehvini görmürdü. Heç bizim de kömeyimiz ona kar elemirdi. Ona göre de men onu lap arxaya gönderdim ki, sehvine bir de uzaqdan, başqalarının gözü ile baxsın. Bu tekce misala aid deyil ki. Heyatda da beledir. İnsan harada sehv elediyini özü hemin işin içinde olduğu üçün göre bilmir. Bele olanda mütleq o işden uzaqlaşıb öz sehvine uzaqdan, başqalarının göz ile baxmağı bacarmalıdır. Bunun üçün de lövheden divarın dibine gedecek qeder vaxt ve oradan bura baxacaq qeder mesafe lazımdır.
Bir çoxları bunun mahiyyetini başa düşmeseler de Eleddin Şakir müellimin ne demek istediyini çox yaxşı başa düşürdü.Onun da indi öz sehvini görecek qeder vaxt ve mesafeye-uzaqlaşmağa ehtiyacı var idi.
Hemişeki kimi sinifde heç kime qaynayıb-qarışmayan ekizler yene de

<< 1 ... 60 61 [62] 63 64 ... 558 >>