Xatire müellimeye öten günlerden birini xatırlatdı. Eyni sinif, eyni arxa parta, amma ferqli iller ve ferqli insanlar.
“On birinci sinfin ortaları idi. Xatire sinif yoldaşı Aydına kömek elemek üçün arxa partaya-onun yanına keçmişdi. Lakin bu defe misal ona da çetin gelmişdi. Ne qeder elese de misalı hell eleye bilmemişdi. Başını qaldırıb sinfe boylandı. Bu an düz qarşısında, onlardan bir parta qabaqda, Ülvinin sinfin en “ağıllı” qızı ile söhbetleşdiyini gördü. Fikirleşdi ki, ondan kömek istesin. Ne de olsa Ülvi hemişe az biliyini çox bilib özü ile qürrelenmeyi sevirdi.
-Ülvi,-deye yüngülce elini onun çiynine toxundurdu,-bir dene bu misala baxardın da.
-Nedir?-deye Ülvi naazla arxa döndü.
-Bu misala bax da.-deye Xatire elini misalın üstüne qoydu.-Ne qeder eleyirem, cavabı alınmır e.
Bir misala, bir de Xatireye baxan Ülvi üzünü turşudaraq:
-Axotum yoxdur,-dedi ve qabağa dönerek şirin söhbetine davam eledi.
Xatire berk pert olsa da biruze vermemeye çalışdı. Aydına üzrxahlıq eleyib yanından durdu. Öz yerine keçib kitabını açdı. Bayaqdan onları izleyen Dürdane Ülviye yaxınlaşdı. Ayaq üstde onun yanında durub başını azca ona sarı eyerek dodağının altında:
-Sen niye bele eleyirsen, Ülvi? Niye onu yola verirmiş kimi eleyirsen?-dedi.
Amma bilmedi ki, Xarire bunları eşide biler. Lakin Xatire eşitdiklerinin menasını anlaya bilmirdi. Beyninde dolanan suallara ise iller sonra, bu iki en eziz bildiyi insanların xeyanetinden sonra cavab tapdı.
Nezerde tutduqları kimi dersden çıxan Eli ile Ayan akt zalına teref gedirdiler. Etraflarında zeng sesleri ile beraber o teref-bu terfe qaçışan uşaqların sesi-qaynayan bir mekteb olsa da onlar üçün sadece sessizlik var idi. Her ikisinin üreyinde yanındakına deyilesi o qeder söz var idi ki...Amma onları maqnit kimi bir-birine doğru çeken qüvve indi dillerini de lal etmişdi. Zala qalxan pillekene çatırdıalr ki, bufetden çıxan bir oğlan Elini görüb çağırmağa başladı. Eli könülsüz şekilde arxaya dönüb ses gelen terefe baxdı. Oğlan el

<< 1 ... 69 70 [71] 72 73 ... 558 >>