sataşdı. Bu Eleddinin idi. Leyla üzünü turşudaraq:
-Neyime lazımdır, qoy qalsın. Bu da senin üçün Leylanın üstüne qışqırmaq deyil e, çıraq, bir penceyine de sahib çıxa bilmirsen.-deye öz-özüne onun qarasınca deyindi.
Çöle çıxıb sinfin qapısını kildilemeye başladı. Bu gün günorta növbesinin ilk dersi bu sinifde olmadığından qapı bağlanmalı idi.
-Dayan, dayan, bağlama.-deye kiminse tengenefes ona yaxınlaşdığını eşitdi. Eleddin idi.
-Ne olub?-qaşqabağını töken Leyla guya onun niye qayıtdığını bilmirdi.
-Penceyim içeride qalıb. Gözleyirsen, keçib götürüm?
-Yaxşı, keç ötür.-deye açarı geri buraraq qapını açdı.
Telesik içeri giren Eleddin tez de qayıtdı.
-Çox sağol. Bağışla, seni de gözletdim.
-Eybi yox.-Leyla yeniden açarı kilide saldı.
-Eee...Leyla,-bu soyuq cavablardan Eleddin hele de Leylanın onu bağışlamadığını düşünürdü,-bu gün olanlara göre meni bağışladın?
-Allah bağışlasın.-dese de Leylanın qaşqabağı açılmırdı.
-Sadece bunu bilmek isteyirem, söz xatirine bağışladın, yoxsa heqiqeten?
-Senden çox pis incimişdim. O boyda sinfin qabağlnda meni bir vurmadığın qaldı. Amma sonra düşündüm ki, sen eslinde bele biri deyilsen. Yeqin nese problemin var. Ona göre de bu defelik dedim ki, eybi yox. Arxayın ol, heqiqeten bağışladım.
-Allaha qurban olum, her işde bir xeyir var. Bax, eger penceyim sinifde qalmasaydı ve men geri qayıdıb senin meni doğrudan da bağışladığını öyrenmeseydim, bu gece rahat yata bilmezdim.
-O ne demedir?-Leyla maraqla ona baxdı.
-Menim anam...yeni, ana dediyim, mene öyredib ki, her axşam başını yastığa qoyanda, yuxuya getmezden evvel bir yaxşı-yaxşı fikirleş ki, men bu gün ne elemişem, kime yaxşılıq ve ya pislik elemişem, kimin alqışını ya da qarğışını almışam, kimin qelbini qırmışam. Ona göre de her gün hereketlerine fikir ver, yüz ölç, bir biç ki, axşam başını yastığa rahat qoya bilesen.
-Heqiqeten de düz deyirmiş, bunu her adam fikirleşmez. Yaxşı, bir şey soruşacam. Bayaq bir söz işletdin, “ana dediyim”, o ne demek idi?
Eleddin ah

<< 1 ... 8 9 [10] 11 12 ... 558 >>