yalvardım, düz iki ay! Seher sekkizden günorta ikiye kimi mekteb yollarında qaldım. Peşmanam dedim, bağışla dedim, her şeye yeniden başlayaq dedim. Sen? Naz, naz, naz! İnad, inad, inad! Guya inadının sene xeyri oldu?
-Ziyanı da olmadı. Men naz elemirdim, inad da deyildi. Men sadece...
-Susss!-Ülvi barmağını dodaqlarının üstüne qoyub dedi.-Boş yere nefes tükedirsen. İki ay senin nazına dözdüm, bundan sonra her şey menim istediyim kimi olacaq. Sen istesen de, istemesen de.
Ülvi indi heç olmadığı qeder sakit idi. O, Xatirenin gözlerine baxaraq yüngülce saçlarına toxundu. Gözlerinde keder qarışıq bir özinam var idi. Onun bu hereketine reaksiya vere bilmeyen Xatire sanki ovsunlanmışdı. Gözlerini onun gözlerinden çeke bilmirdi. Belke de hele de üreyinde nelerse bitmemişdi. Nehayet fikrini özüne toplayıb Ülvinin son dediklerini öz-özüne tekrarladı ve soruşdu:
-Nece yeni her şey senin istediyin kimi olacaq?-deye soruşdu.
-Sebr ele, birazdan her şeyi bileceksen. Gedib ifadeni geri götüreceksen ve sonra...
-Sonra Ramini qaytaracaqsan?
-He...-deye Ülvi kinaye ile gülümsündü.
-Ele bilirsen, sene inandım? Bes haradan bilirdin ki, seni men şikayet eleyeceyem?
-Üzümü ye, bağı soruşma.
-Yox Ülvi, yox. Men şikayetimi geri götüren deyilem.-deye Xatire müellime geri çekildi.-Sen günahsız insanların malına zerer vermisen. Başqa bir günahsız da sene gör nezaretdedir. Sen teslim olmalısan.
-Xatire, Xatire, Xatire! Sen deyişmedin de. Özün üçün yaşamağı bacarmadın da. Neyine lazımdır Ülvi, neyine lazımdır Kerem? Biraz özünü, öz xoşbextliyini fikirleş.
-Bir deqiqe!-deye Xatire müellime nese tutmuştek maraqla ona baxdı.-Sen Kerem dedin?!
-He, ne olub ki?
-Sen nezaretde olan oğlanın adının Kerem olduğunu haradan bilirsen?
Ülvi duruxdu. Özü de bilmeden özünü ele vermişdi.
-Sen şikayet elemisen onu?
Bayaqdan uzaqdan onlara baxan Xeyal müellim Xatire müellimenin reaksiyasının deyişdiyini görüb onlara yaxınlaşdı.
-Ne olub müellime?
-Xeyal müellim bu sizin mağazanı yandırmağı

<< 1 ... 96 97 [98] 99 100 ... 558 >>