(Heyat Mektebi) Yazar: Fatime...

7 sentyabr 2014
Marşrut dayanacaqdan herekete başlayırdı ki içerideki sernişinlerden biri sürücüye seslenerek gelen olduğunu dedi. Sürücü avtobusu saxladı ve arxa qapını açdı.
-Çox sağolun.-deye bir qız tengenefes halda marşuruta mine-mine ona öz teşekkürünü bildirdi.
Bu ses qabaqdakı tek sıralardan birinde qolunu pencereye, başını da qoluna dayaq edib oturan Eliye tanış geldi. Tez başını ses gelen terefe dönderdi. Beli, hereket eden marşurutda ayaq üstde dura bilmek üçün tutacaqdan tutan Ayan idi. Lakin Ayan onu görmemişdi. Eli heyecandan bütün bedeni ese-ese ayağa qalxıb yavaşca elini onun qoluna toxunduraraq:
-Buyur, eyleş.-deye ona yer gösterdi.
-E...Eli?-teeccübden gözleri ve ağzı açıq qalan Ayanın bedenine bir ürperti geldi.
-Keç otur.-qeherlenen Eli gözlerini qaçıraraq tekrar ona yer gösterdi.
-Çox sağol.-Ayan özünün de gücle eşideceyi sesle teşekkür edib oturdu. Bayaqdan tengenefeslikden qalxıb-enen sinesi indi heyecandan qalxıb-enirdi. Bu heqiqet idi, ya onun beş il evvel gördüyü yuxulardan biri? Astaca öz qolunu çimdikleyib gözlerini yumub-açdı. Yox, yuxuda deyildi. Başının üstünde ayaq üstde duran Eli idi. Gözlerini pencereden çöle dikib fikrini yayındırmağa, özünü ele almağa çalışdı. Lakin bu mümkün idimi? Eyni heyecan ve telaşı Eli de yaşayırdı. Iki il evvel esgerliye qayıdanda "Bir de onu göre bileceyemmi?"deye özünü çox yeyib bitirmişdi. Bu iki ilde çox şey deyişmişdi, amma Eli üçün deyişmeyen heqiqet:Ayan eyni qalmışdı. Esgerlikdem qayıtmışdı, işe girmişdi, nişanlanmışdı... Bu an gözü barmağındakı üzüye sataşdı.
Tez üzük olan elini tutacaqdan çekib cibine saldı. Utandı sanki. Boyun eymeli olduğu taleyinden, söz keçire bilmediyi üreyinden utandı.
Menzil başına çatmışdılar. Eli Ayanın onunla eyni yerde düşeceyini texmin elediyinden ciblerine el ata-ata özünü qabağa verdi. Tersliye bax! Cibinde sadece beş manat var idi. Sürücünün deyineceyini bilse de başqa çaresi, başqa pulu yox idi. Ayana mimikası ile

[1] 2 3 ... 410 >>