arxanca
qaçırmış.-danışdıqca Sevilin sesinde kinaye
artır, özünden ixtiyarsız damağını çeyneyirdi.
-He, düz deyir. Qızları arxamca qaçırmağı
xoşlayırdım. Eh, mehlenin en yaraşıqlısı oldun,
beledir de. Ele Türkiyede de qızlar arxamca
qaçırdılar.
-Bes sen niye Bakıya qaçdın? Qalardın da
orada.-Sevilin hiddet ve kinayesi artıq
idareolunmaz halda idi. Bu Ismayılın xoşuna
gelmişdi. Lakin gülmür, özünü ciddi tutmağa
çalışırdı.
-Ne bilim, dedim görüm, arxamca Bakıya qeder
gele bileceklermi? Heyf, hamısı taqetden düşüb
yarı yolda qaldılar. Esas arxanca qaçıb yarı
yolda taqetden düşen deyil, esas sonadek
yanınca gele bilendir.
Ismayıl sonuncu cümleni deyerken yene
güzgüden Sevile baxdı. Sevil ise özünü oturacağa
söykeyib pencereni bezeyen yağış damcılarına
tamaşa elemekde idi. Ele gözleri de
buludlanmışdı. Bir gözü onda, biri yolda olan
Ismayıl ise öz-özüne gülümseyirdi. O maşınında
boyunbağını tapandan beri Sevilin ona qarşı
hislerinden xeberdar idi. Hemin vaxt bunun doğru olmağını istemese de
tale Sevili üçüncü defe onun qabağına
çıxaranda Sevilin artıq onun alın yazısı
olduğuna inanmış ve özüne bir söz vermişdi: ne
olursa olsun, onu bir de tek buraxmayacaqdı.
Biraz evvel ise Sevilin hislerinden tam emin oldu.
Ne qeder gizletmeye çalışsa da Sevilin üz ifadesi
ve ses tonundakı qısqanclıq onu ele vermişdi.
Ismayıl üçün geriye sadece bir şey qalırdı: öz
hislerini biruze vermek. Ve elbette ki öz üsulları
ile, düşünülmüş ve ardıcıl şekilde.
Balaca Gülayın aniden xestelenmesi günlerdir
onsuzda esebi ve kefsiz olan ana-atasının
ehvalını tamam pozmuşdu. Günboyu özünü
narahat hiss eleyen ve tez-tez ösküren Gülayın
herareti axşama yaxın daha da artmışdı. Bezi
türkeçarelerin ve heraretsalıcı dermanın da kar
elemediyini gören Xeyalgil ise Esmeri çağırmağı
qerara almışdılar. Axşam düşdüyünden ve
havanın da yağışlı olması sebebile onun
arxasınca Xeyal özü getmişdi. Esmerin
heraretsalıcı iyne vurmasından sonra biraz
özüne gelib herareti

<< 1 ... 101 102 [103] 104 105 ... 410 >>