Heyecanla
gah saatına, gah da gelib-gedenlere baxırdı.
Nehayet Emre göründü. O gülümseyerek İsmayıla
el eleyirdi.
-Ooo, kimler gelib? Xoş gelmisen, kankam.-
ellerini açıb ireli geden İsmayıl onu qucaqlayıb
deyirdi.
-Hoş bulduk, kankam. Nasılsın, napisin?-
onunla görüşen Emre sonra onu özünden
aralayıb-Maşallah, hiç değişmemişsin,-deye
maraqla onu süzdü,-karizma falan aynı.
-Sen de heç deyişmemisen. Axır ki geldin de
Bakıya.
-Eee, ne yapak, daha gördüm sen
getirmiyorsun, ben de kendim geldim.
-Xoş geldin, xoş geldin.-İsmayıl güle-güle elini
onun çiynine vurdu.-Amma seni bele tez
gözlemirdim, doğrusu.
-Sorma kanka, resmen kaçdım. Askerlikden
sonra memleketdekilerin elini öpmeye gideyim
dedim, bin pişman oldum.
-Dayan, texmin eleyim. Qonşu qızı?
-Yaa, komşu kızı. Ben de arkama bakmadan
önce İstanbula, oradan da buraya kaçdım.
İnşallah beni burada bulamazlar.-deye Emre
qorxa-qorxa etrafına baxdı.
-Qorxma, tapmazlar. Sen de daha onları
fikirleşme, etibarlı yerdesen.-İsmayıl eyilib
çamadanlardan birini götürdü.
-Eee, hangi otele gidiyoruz?-deyen Emre
maraqla ona baxa-baxa diger diyircekli
çamadanı götürdü.
-Bizim eve.
-Sizde öğle bir otel varmıydı?
-Otel falan deyil, bize gedirik. Men axırıncı
defe sene telefonda ne dedim? Demedim, bizde
qalacaqsan?
-Yaa, şimdi hatırladım. Amma size de zahmet
olmasın? Evdekilere rahatsızlık vermek istemem.
-Ne rahatsızlığı, ne zehmeti? Mama neçe
gündür, seni qarşılamaq üçün hazırlaşır e, o
qeder yemek bişirib ki, sen o qeder çeşidi heç
otelde de tapa bilmezsen.
-Yapma ya? Şimdi daha çox mahçup oldum.-
onlar danışa-danışa hava limanından çıxıb
dayanacağa doğru gelmeye başladılar. İreli
keçen İsmayıl maşınına yaxınlaşıb yük yerini
açaraq çamadanı ora yerleşdirmeye başladı.-
Vau, hayırlı olsun, kanka. Araban on numara.-
Emre ağzı açıq şekilde maşına baxırdı.-Demek
bizim prensin beyaz atı da buymuş.-deye
memnun şekilde dodaqlarını büzdü.
-Sağol. Ne prens e, bizden prens olar?-deye
İsmayıl

<< 1 ... 105 106 [107] 108 109 ... 410 >>