gülümseyen gözlerini sağa-sola qaçıra-
qaçıra deyirdi. Çünki cümlesinin ikinci hissesi
yalan idi. O Leylanı gözlediyi üçün marşrutun
birini ötürmüşdü, ikincini de heqiqeten
qaçıracaqdı, son anda Leylanı marşuta minen
görmese idi. Niyesini bilmirdi, amma son vaxtlar
ona qarşı daha çox mesuliyyet duyurdu. Belke
de bu artıq illerdir bir yerde oxumaqları, bir
gedib-gelmeklerinin neticesi idi, belke tek
gederse Leylanın başına bir iş gele bileceyinden
ehtiyat eleyirdi, belke de özünü bu “belke”lerle
aldadırdı. Bu gün Eli ile Ayan polis idaresine
çağrılmışdılar. Körpenin valideyni
tapılmadığından o körpeler evine verilecekdi.
Nehayet ayrılıq anı yetişmiş, Ayan Elayı
körpeler evinden gelen nümayendeye tehvil
vernişdi. Sanki öz körpesinden ayrılırmıştek bir
keder, biz ezab yaşayırdı. Yuxuda olduğundan
körpe bunlardan xebersiz idi. Hislerini cilovlaya
bilmeyerek ağlayan Ayanı bir müddet ve Eli, ne
de ki polis reisi sakitleşdire bilmedi. Nehayet
polis idaresinde işlerini bitirib binadan çıxdılar.
Bayaq ağlayan Ayan indi susur, kederli ve
fikirli gözlerini yerden çekmirdi. Onu bu halı
tebii ki Elini de incidirdi.
-Ayan, özüne gel, bele eleme. Bax, meni de
qorxudursan.-deye barmaqlarını çırtlatmağa,
elini onun gözlerinin qabağında gezdirmeye
başladı.-Dünyanın axırı deyil ki.
-Sen meni başa düşmürsen e, Eli, men ona çox
öyreşmişdim, sanki öz balam idi. Mene bütün
derdlerimi, kederimi unutdurmuşdu. Neinki
menim, ele evdekilerin de üzü gülmye
başlamışdı. Birden-bire ondan...
-Gel evlenek.-Ayan danışarken fikirli-fikirli
dodaqlarını gemiren Eli birden nese tapmıştek
onun sözünü ağzında qoydu. Ayan ildırım
vrmuştek geri atıldı.
-Ne?!
-Evlenek. Reis ne dedi? Uşağı övladlığa götüre
bilmeyiniz üçün evli olmalısınız. Evlenek, kağız
üstünde. Heç kim heç ne bilmesin. Sen de götür
uşağı, saxla.
-Eli, yox, bu alınan iş deyil.-Ayan narazılıq
ifade eden tebessümle başını bulamağa
başladı.-Birincisi bizimkiler uşaqların evli
insanlara övladlığa

<< 1 ... 108 109 [110] 111 112 ... 410 >>