üç-dörd gün qalmış iyirmi
cüre salat yox e, teze kabab, aş, bozbaş,
çığırtma, bozartma. Uff, men indiden şişdim...
Elinin yene qeyri-adi ve bu defe mezeli teklifi
Ayanın üzünü güldürmüşdü. Yaşaran gözlerini
sile-sile hem içden gülümseyerek ona baxır, hem
de başını bulayırdı.
-Eli, ideyan maraqlı idi, en azından üzümü
güldürdün, kefimi açdın. Bilirem, bele elemekle
seni incitmiş oluram, amma yox. Belke ne vaxtsa
fikrim deyişe biler, amma indilik yox.
-Eybi yox, seninle danışa bilmek, gözlerine
rahatca baxa bilmek üçün bu qeder
gözlemişemse, onun üçün de gözleyerem. Men
sadece teklif eledim, cavab vermeye mecbur
deyilsen. Amma teklifim hemişe qüvvededir. Ne
vaxtsa he demek istesen, çekinme, yaxşı?
Evlenerik, sonra Elayı da götürerik.
-Aha, yaxşı. Meni başa düşdüyün üçün çox
sağol.-köks ötüren Ayan yüngülce gülümseyerek
yeniden gözlerini silmeye başladı.
-Bu gün Ramin gelecek?
-Yox, Xatiregile gedecem, srağagünlerde Gülay
xeste idi.
-Onda gel seni onlara qeder ötürüm.
-Yaxşı.
Belece onlar mövzunu deyişerek başqa şeylerden
danışa-danışa yollarına davam elediler.
Marşrutdan düşdüklerinden beri heç biri
dinmirdi. Leylanın fikri ona zeng eleyen
namelum ses sahibinin yanında qalmışdı, Kenan
ise qarışıq fikirlerini toplamaqla meşğul idi.
Nehayet hemişe sağollaşıb ayrıldıqları yere
çatanda Leyla Kenana baxaraq:
-Helelik.-deye sağollqaşıb aralanmaq istedi.
Lakin elleri cibinde, özü derin fikirde olan
Kenan:
-Men de seninle gelirem.-dedi.
-Menimle, niye?-Leyla çaşqın üz ifadesile ona
baxdı.
-Yolboyu seni nese narahat gördüm. Hey
dayanmadan qorxa-qorxa yan-bucağına
baxırdın, ele bil kimdense gizlenirsen, ya da
arxanca kimse düşüb. Men de fikirleşdim ki seni
evinize qeder ötürüm. Hem qorxmazsan, hem de
istesen, neden, niye qorxduğunu mene
danışarsan.
Başqa vaxt olsaydı Leyla buna sevinerdi,
sevinmişdi de. Çünki bundan evvel de hava ve ya
qaranlıq sebebile Kenan onu evlerine qeder
ötürmüşdü. Lakin indi tam da ondan uzaq
durub

<< 1 ... 110 111 [112] 113 114 ... 410 >>