Yaxınlaşmaqda
olan Züleyxa da onu tanımışdı.
-A, İsmayıl? Salam, necesen?
-Yaxşıyam, sağol, sen necesen? İş-güc?
-Şükür Allaha, men de yaxşıyam. İşe gedirdim.
İsmayıl Züleyxa ile danışan ara Emre de
maraqla onlara baxır, kim olduğunu anlamaq
üçün İsmayıla göz-qaş edirdi. Onu bele gören
İsmayıl:
-Sinif yoldaşı olmuşuq.-deye ona Züleyxanı
işare eledi. Sonra Züleyxaya da emreni
gösterib-Dostumdur, Türkiyeden, Emre.-dedi.
-Pek iyi, memnun oldum.-deyerek Emre
gülümseyerek başını yelledi.
-Men de.
-Ben arabadayım, kanka.-sonra Emre
onlardan aralanıb maşına doğru getdi.
-Sen universitete girmişdin de?-İsmayıl
yeniden üzünü Züleyxaya tutdu.
-He, keçen il qurtarmışam. İndi de işleyirem.
Qızlardan eşitmişdim, sen de Türkiyede
oxumusan. Tebrik eleyirem.
-He, çox sağol.-fikirli-fikirli gözlerini yere
diken İsmayıl sonra ona baxıb-Sevili görüb
elemirsen?-deye soruşdu.
Bu sual tebii olaraq Züleyxanı
teeccüblendirmişdi. Gözlerini döye-döye ona
baxır, ne deyeceyini bilmirdi.
-Sss...Sevili? Görürem...sen niye...?
-Axırıncı defe ne vaxt danışmısınız?
-Axırıncı defe?-bu sual Züleyxanı daha da
teeccüblendirdi. Bilmedi Sevili axırıncı defe ne
vaxt gördüyünü, onunla ne vaxt danışdığını
xatırlasın, ya İsmayılın onunla niye
maraqlandığını başa düşsün.
-Bele çıxır ki men Sevili senden çox görürem.-
İsmayıl kinaye dolu tebessümle ona baxdı.
-Yoxsa siz...?-Züleyxa artıq ne düşüneceyini
bilmirdi.
-Sevil menim emimoğlu işleyen kursda işe
düzelib. İki-üç günden bir görürem. Amma
deyesen senin bundan xeberin yoxdur? Yoxsa
bele teeccüblenmezdin.
-Düzünü desem, axırıncı defe ne vaxt
görüşdüyümüz yadımda deyil. Telefonda da
dersler başlamamışdan evvel danışmışdıq.
Demeli, barışmısınız?-axırıncı cümleni deyerken
Züleyxa çekine-çekine İsmayıla baxdı.
-Yoox, yox, ele bir şey deyil. Sadece keçmişi
silmişik, iki köhne tanış kimiyik. Düşmen olası
deyildik ki?
-He, lap yaxşı. Meni lap utandırdın. Refiqemi
sen menden çox görürsen ki.
-He, yaxşı

<< 1 ... 120 121 [122] 123 124 ... 410 >>