eleyecemse,
daha...-Şebnem narazı şekilde üzünü turşuda-
turşuda onun arxasnca danışırdı ki, İsmayıl:
-Şebi, yaxşı da.-deyib başını buladı.
Ele bu vaxt qapı açıldı ve hamı sese arxaya
döndü. Bir elinde zenbil qaranefes içeri giren
Sevil idi ve onu görmek yene İsmayılın üzüne xoş
tebessüm getirmişdi. Emre de dostunun üz
ifadesinden gelenin Sevil olduğunu anlamışdı.
Aşağıda İsmayılın maşınını görüb evvel
heyecanlanan, sonra özünü ele alan Sevil yene
de özünü, üz ifadesini yığışdıra bilmirdi.
-Salam, bağışlayın, gecikdim.-deye narahat
şekilde Kamranla Şebneme baxdı.
-Eybi yox, gel.-bir gözü İsmayılda olan Kamran
mülayim şekilde dillendi. Şebnem ise bezgin
şekilde üzünü turşudurdu.
-Bu da mı kuzen?-kimliyini bilse de Emre oyunu
pozmamaq üçün İsmayıla Sevili işare eleyib
soruşdu.
-Yox, yenge o, yenge.-İsmayıldan tez davranan
Kamran onun qulağına pıçıldarcasına güle-güle
dedi.
-Yox, bu resepsiyonumuzdur, Sevil.-hedeleyici
baxışlarla Kamrana baxıb başını bulayan
İsmayıl sonra Emreye Sevili gösterib dedi.-Sevil,
tanış ol, Emre. Keçen defe maşında sene
demişdim e, Türkiyedeki dostum, odur.
-Maşında?-bu Şebnemi daha qıcıqlandırmışdı.
Bele ki o üzünü turşudaraq dodağının altında
mızıldandı.
-Xoş gelmisiniz, Emre bey.
-Hoş bulduk. Yalnız, Emre bey deyil, Emre.
Resmiyyeti sevmem.
-Yaxşı, Emre.
-Ee, kanka, bana kursu gezdirmeyecekmisin?-­
İsmayılın gözlerini Sevilden çekmediyini gören
Emre onu sınamaq üçün sual verse de İsmayıl
ona cavab vermedi.
-Gel abi, men seni gezdirerem.-veziyyetden hali
olan Kamran elini onun çiynine qoyub göz vurdu.
-Epeyi burada kalıcam, gelmişken kendime bir
iş bağlayayım. Kursunuzda türkçe öğretmenine
ihtiyaç varmı?-Kamranla qolboyun olub
İsmayılgilden aralanan Emre maraqla soruşdu.
-Ne, türkce öyretmen?-bu Kamranın teeccüb ve
gülüşüne sebeb olmuşdu.-Gözel qardaşım,bizim
türkce öyretmenine ehtiyacımız yoxdur. Eksine,
Azerbaycanda yaşayan her kes türkceni ikinci
dili kimi bilir. Fikriniz özünüze

<< 1 ... 124 125 [126] 127 128 ... 410 >>