yalanın da keçerlidir.
Bu defe senin sebebin tutdu, ona göre de
yalanından keçirem. Hem de buna yalan demek
olmaz. Sen meni daha yaxından tanımaq
istemisen. İndi icaze ver, men de seni daha
yaxından tanıyım.-Gözlediyinden tam ferqli
reaksiya ile qarşılaşan Asya gözlerini qaldırıb
teeccüb ve heyretle ona baxdı. Emil heyranlıqla
onu süzür, gülümseyirdi. Asya ilk baxışdan ona
xoş tesir bağışlamış ve deyesen Emil onu çox
beyenmişdi.-Gedek?-deye gözlerini ondan
çekmeden soruşdu.
-Hara?
-Ne bilim, ayağımız hara, başımız da ora.
Asya gülümseyerek çiyinlerini çekdi. Bu razılıq
elameti idi. Ona göre de onlar geze-geze
bağdan çıxdılar.Marşrutdan düşen Kenan ağır addımlarla
universitete doğru getmeye başladı. Üzünde
narazı ve qemgin bir ifade var idi. Altı ildir ayaq
döydüyü bu universitete gelmek indi onun
isteyeceyi en son şey bele deyildi. Onsuz da
dolaşıq olan fikirleri dünen axşam Eleddini
xatırlaması ile daha da qarışmışdı. Özünü sonu
olmayan yolda imiş kimi hiss leeyirdi. Hisleri onu
Leylaya doğru, vicdanı ise geri iteleyirdi.
Dostunun hislerini bile-bile ona xeyanet eleye
bilmezdi. Eger indi Eleddinin burada
olmamasından istifade eleyib Leylaya üreyini açsa
idi ve Leyla da ona qarşılıq verse idi, ki, bilirdi
verecek, bes Eleddin tehsilini başa vurub ölkeyeı
qayıdanda onun üzüne nece baxacaqdı? Bunları
düşüne-düşüne özünün de xeberi olmadan
universitete girmiş, gelib heyetdeki ağaclardan
birinin yanına çatmışdı. Bunun ferqine varıb ağaca
baxanda nese xatırlamıştek kinaye ile
gülümsünüb başını buladı. Bu ağac ve yaşadıqları
onun yadına çox meşhur bir mahnını salmışdı.
“Qoca çinar bilirdi, qoca çinar bilirdi.
Bir de dostum bilirdi menim sirrimi.”
Dodağının altında bu misraları zümzüme elemeye
başladı. Herhalda bu mahnıdakı hemin vefasız
dost olmaq istemezdi. Zümzümesine davam
eleye-eleye çinarın altından aralanırdı ki qarşıdan
gelen ve onun kimi qabağına baxmayan Leyla ile
toqquşdu.
-Oyy, Kenan?! Bismillah!-Leyla geri

<< 1 ... 129 130 [131] 132 133 ... 410 >>