ağartdı. Ayan ise başını
bulayaraq:
-Heç biriniz tapmadınız.-dedi.-Mekteblerden
birinde işe girmişem. Daha doğrusu imtahan
verib bura düşmüşem.
-A, ne yaxşı? Tebrik eleyirem. Hansı mekteb,
bizim mekteb?
-Yox, bir nömreli. Eslinde o da Xatirenin
sayesinde oldu. Dedi ki, bir mektebi de buradan
yaz, men de yazdım, qismetden ele gelib bura
düşdüm.
-Hmm, men de bizim mektebe düşmüşem. Kaş
ki, yoldaşı olardıq.-deye Sevinc meyus şekilde
dodaqlarını büzdü.
-Tebrik eleyirem. He, kaş ki.
-Tebrik eleyirem, Ayan.-Yusif yeniden dillendi.
-Çox sağol. Siz haradan bele?
-Gezmekden.
-Barışmısınız?-Ayan özünü Sevince
yaxınlaşdırıb astaca pıçıldadı.-Oxumağa qoydu?
-He.-deye Sevinc ona göz vurdu.
Onlar biraz söhbet eleyib ayrıldılar. Yusifle
Sevinc eve qayıdarken Ayan da Gülayı
gezdirirdi.
-Ay, ele sevinirem ki, Ayanın burada işe
girmeyine. Tez-tez onu göre bilecem.-Sevinc
sevincli halda ellerini sinesinde birleşdirib
deyirdi.
-Sen tek deyilsen.-bu vaxt gözlerini ireliye
diken Yusif gülümseyerek dillendi.
-Ne?-Sevinc heç ne başa düşmeyerek qaşlarını
çatıb ona baxdı.
-Deyirem ki, buna sevinen tekce sen
olmayacaqsan.-Yusif eyni üz ifasile ona
qarşıdan yanında balaca bir oğlan uşağı ile
onlara sarı gelen Elini gösterdi.-Bax gör kim
gelir?
-A, Eli?-Sevinc teeccübden gözlerini dörd açıb
Yusife baxdı.-Yoxsa bu da parka gedir?
-Belke özünden soruşaq? Bax ha, Ayanın orada
olduğunu demek yoxdur.
-Baş üste. Qoy özü axtarıb tapsın. Daha biz
onlara qarışmayaq.
-Aha.
Onlar belece meslehetleşirdiler ki, Eli onlara
yaxınlaşıb salamlaşdı. Uşağı yanağından
dartan Yusif:
-Elişka, hara bele?-deye maraqla soruşdu.
-Park, park deye evdekilerin başını xarab
eleyib.-deye Eli qardaşı oğlunu gösterib bezgin
şekilde dillendi.-Men de dedim çıxıb yarım saat
bunu gezdirim. Siz haradan bele?
-Şeherden. gezmeye getmişdik.
-Senin adın nedir?-bu vaxt Sevinc uşağa sarı
eyilib saçını sığallaya-sığallaya onunla
danışırdı. Uşaq ise özünü emisine qısaraq

<< 1 ... 13 14 [15] 16 17 ... 410 >>