Lakin birteher gülümsemeye çalışaraq:
-Tebrik eleyirem,-dedi,-nişanlanmısan.
-Mm...meen?-Eli özünü itirerek tez barmağına
baxdı. O an ne deyeceyini, Ayana nece açıqlama
vereceyini bilmedi. Özünü onun qarşsıında
günahkar hiss eleyirdi.
-Ne ise, men gedim,-Ayan onun nese demeyini
gözlemeden dillendi,-gecdir, eve qayıtmalıyam.
Gülü,-deye Gülayı sesledi,-hava soyuqdur, gel
gedek. Qaqaşa sağol ele.
-Sağol,-balaca Gülay Kamilden ayrılıb ona el
eleye-eleye Ayanın elinden tutdu.
Onu görmeyine sevineken birden-bire xeyal
qırıqlığına uğrayan Ayan süretle oradan
uzaqlaşmağa başladı. Eli ise bir anda ne
olduğunu, bu şirin söhbetin niye bele
neticelendiyini başa düşmürdü. Bütün bedeni
soyumuş şekilde oturacağa oturdu. Deyesen onu
yene itirmişdi.
Züleyxa artıq beş deqiqeye yaxın idi ki,
metronun çıxışında Coşqunu gözleyirdi. Coşqun
ona ata terefden uzaq qohum düşürdü ve onlar
ailelerinin mesleheti ile tanış olmuşdular.
Eslinde bir-birilerini evveller de görmüşdüler,
amma o vaxtlar aileler arasında bele bir fikir
olmadığından ciddi söhbet elememişdiler. Anası
Züleyxaya verdiyi sözün üstünde durmuşdu. Bele
ki, o ali mektebi bitirene qeder qapıya bir dene
de olsun elçi qoymamışdı. Bu söhbet ise artıq bir
ay idi ki, ortaya çıxmışdı ve onlar iki defe
telefonla danışmışdılar. Görüşmek ise bu gün
nesib olmuşdu. İndi Züleyxanın içinde özünün
de başa düşe bilmediyi bir heyecan, telaş idi. Bu
güne qeder Yusifden başqa heç kimi üreyine
yaxın buraxmamışdı ve bu sevgi de qarşılıqsız
olduğundan indi heyatına kimise salmaq,
qarşılıqlı münasibet qurmaq onu qorxudurdu.
Üzünde narahatlıq ifadesi sağa-sola boylanırdı
ki, Coşqun metronun çıxışında göründü. O,
ortaboylu, arıq, qarabeniz, çox da yaraşıqlı
olmayan bir oğlan idi. İlk baxışda insana
qaraqabaq, soyuq tesir bağışlayan bu oğlan
eslinde heç de bele biri deyildi. En azından
Züleyxa onunla telefonda iki defe danışmış ve
bunun şahidi olmuşdu.
-Salam,-deye o gülümseyerek

<< 1 ... 16 17 [18] 19 20 ... 410 >>