de
incidir ve olduqca onun yanında olub teselli
vermeye çalışırdı. Kenanın ona qarşı münasibeti
ise deyişmemişdi.
-Qorxdun? Bağışla.-deye Kenan elini sinesine
qoyub özünü sakitleşdirmeye çalışan Leylaya
baxdı.
-Eybi yox, olan şeydir. Hara bele?
-Markete.-Kenan sualı başa düşmemiştek
marketi işare eledi.
-He, doğrudan e. Menimki de sualdır? Necesen,
neyleyirsen?
-Menem de, yavaş-yavaş. Sen neyleyirsen? Bir-
iki güne dersler başlayır, he?
-He, deme-deme. Birce bu universitet
qurtarsaydı. Camaat bizim üstümüzde iki
universitet oxudu.
-ATU-da oxudun, beledir de. Menim taylarım
esger gedib gelir, uje bu gün-sabah evlenir, men
hele kitab-defter dalınca qaçıram. Xeberin var,
bizim Çıraq da oxumağa Koreyaya getdi?
-Sencanı, onun adını çekme, Kenan.-Leyla
üzünü turşutdu.-Onun üstünde men emimqızı ile
düşmen olmuşam.
-Hele de danışmır seninle?
-Yox e, haradan? Guya men onu Eleddine
sırıyırdım, özü onun üçün ölürdü. Eleddin de
ne özünü beyenmiş imiş.
-Leyla, yaxşı, esebleşme. Qeybet elemeyek, özün
deyirsen ki, qeybet yaxşı şey deyil.
-Ay, sencanı bağışıla. Çox deyerli deyerli
dostunun arxasınca danışdım.-Leyla kinaye ile
ağzını büzdü.
-Dostum deyerlidir, o heç. Amma günah
hamınızda olmuşdu. Uje keçdi de, açıb-
ağartmağın yeri yoxdur.
-Uff, çekil sencanı, Kenan.-Leyla bezgin
şekilde üzünü turşudub onu eli ile yana iteledi.-
Men de kime kimden danışıram.-deyib ondan
uzaqlaşmağa başladı.
Kenan ise bir müddet onun dalınca başını
bulayıb markete girdi.
Oktyabr ayı. Seher saat 6:30. Telefonun zeng
sesine ayılan Eli el atıb onu söndürdü. Bir
müddet donuq nezerlerle alaqaranlıq otağı
gözden keçirdi. Yavaş-yavaş niye bu vaxt
oyandığını, bu gün hara gedeceklerini xatırladı.
Göyçaya gedecekdiler. Xalası oğlunun ad günü
behanesi ile toyun vaxtını müeyyenleşdirmeye.
Başını yastığa möhkemce direyib derinden
ofuldadı. Anası onu mensebi bilinmeyen bir çaya
buraxmışdı. Bu axın onu hara aparırdı axı? Niye
istemediyi şeylere mecbur edilirdi?

<< 1 ... 22 23 [24] 25 26 ... 410 >>