Kenan çekine-çekine ona
baxdı:
-Eslinde pis oğlan deyil. Yaraşıq, savad, ağıl,
ne desen var.
-Ne demek isteyirsen?
-Yene de sen bilresen, amma mence sen bu
haqda biraz fikirleşsen pis olmaz.
-Görürem seni yaxşı doldurub.
-Öz aramızdır, Leyla, neyi gözleyirsen, kimi
gözleyirsen? Belke şans versen, peşman
olmayacaqsan? Vallah seni başa düşmürem de.
Leyla yolun ortasında dayanıb menalı-menalı
onun gözlerine baxdı. Kenan ise bu baxışlardan
narahat olub gözlerini qaçırırdı.
-Sen sevmediyin insana şans verersen, Kenan?-
Kenan susur, gözlerini qaçırırdı. Leyla ise başını
yelleye-yelleye,-Vermezsen, demeli meni de
başa düşe bilersen.-dedi. Sonra yola teref
baxıb-Gedek, marşrut gelir.-deye yoluna davam
eledi.
Leylanın indi ona verdiyi sualı Kenan artıq iki-
üç il idi ki, özüne verirdi. Cavabı ise
“Yox.”olurdu. Amma ne Leyladan aralı dura, ne
de içinde ona qarşı nelerise deyişe bilirdi.
Mektebde dersi biren Ayan darvazaya
yaxınlaşırdı ki, Xeyalı görüb duruxdu. Bele ki, o
özünü maşına söylemiş veziyyetde sağa-sola
baxırdı. Ayan onun niye geldiyini bildiyi üçün
celd geri dönüb yoluna mektebin arxa
terefinden davam elemek istedi.
-Ayan,-lakin gec idi, Xeyal onu görmüşdü.
Ayan könülsüz şekilde geri qayıdıb ona baxdı.-
Hala gedisen, yol bu telefdendi?
-A, Xeyal müellim siz niye buradasınız?-Ayan
onu indi görürrmüş kimi darvazadan çıxıb ona
yaxınlaşdı.
-Seni apalmağa gelmişem.-deye Xeyal arxa
qapılardan birini açdı.-Otu.
-Yox, müellim, men gelmeyecem.-Ayan
qaşqabağını salladı.-Qaqaşa zeng elemişem,
yoldadır.
-Qaqaşına men de zeng elemişem, gelen deyil.
Bize gedilik, Xatile ile Gülay seni gözleyille.
-Yox müellim, israr elemeyin, gelen deyilem.
-Ayan, bililem ki, bizden, xüsusen de bacından
incimisen. Amma bu işde onun günahı yoxdu. O
lazı deyildi, men mecul eledim. Bax, indi evde
ağlaşmadı, ana-bala sene göle ağlayılla. Xahiş
eleyilem, heç olmasa Gülayın xetline.
-Yaxşı müellim, bu defelik ele olsun.-deye Ayan
maşına

<< 1 ... 30 31 [32] 33 34 ... 410 >>