vurdu.
Onun bu mezeli zarafatına sadece gülümseyerek
başını bulayan Kenan paltosunu geyinib yeyin
addımlarla bufetden çıxdı. Bir kenarda
dayanıb Leylanı gözlemeye başladı. Bir xeyli de
gözlemeli oldu. Artıq altı-yeddi deqiqeden sonra
universitet yarı-yarıya boşalsa da Leyla
görünmürdü. Kenan narahat olmağa, yerinde
var-gel edib yuxarı-aşağı boylanmağa başladı.
Nehayet, haradasa iki-üç deqiqeden sonra Leyla
çıxanların arasında göründü. Son bir heftede
olduğu kimi bir qolu gipsli, paltosu çiyninde,
çantası qolunda, elinde zenbil (zenbil deyerken
gündelik işletdiyimiz şekilli klokları nezerde
tuturam.), olduqca esebi ve yorğun görünürdü.
Lakin yene de elleri cibinde, gülümseyerek ona
teref gelen Kenanı görende artıq ne deyeceyini,
reaksiyasını nece bildireceyini bilmedi. Eslinde
onunla maraqlanması, her yerde qabağına
çıxması xoşuna gelmeyib deyildi, amma qürur,
içini siçan kimi gemiren qürur...
-Üz üz deyil ki, ayaqqabının altıdır. Qapıdan
qovursan, pencereden girir. Men seninle hansı
dilde danışım?!
-Günorta yemeyinin istiotu çox olub deyesen. Sen
danışmırsan ki, püskürürsen.-Kenan sakitliyini
pozmadan eyilib onun elindeki zenbili almaq
istedi. Leyla ise eyni esebi tonla:
-Eleme, elim de işleyir, ayağım da. Sene
ehtiyacım yoxdur.-elini geri çekdi.
-Menimse sene ehtiyacım var.-Kenan bu defe
zenbille birlikde onun elini de tutdu.
-Yaxşı da, Kenan, şitleşme.-Leyla ise öz
aleminde onunla mübarize aparmağa davam
eleyirdi. Bele ki, eyni esebi ve laqeyd şekilde
gözlerini ve elini ondan çekdi.
-Men şitleşmirem, eksine, çox ciddiyem. Sen
başa düşmek istemirsen.
-Men seni çox gözel başa düşürem. Kenardan
özüne baxsan, bilersen ki, sen ne istediyini
bilmirsen.
-Menim istediyim sensen. Bes sen ne isteyirsen?
Heyatına girecek insan nece biri olmalıdır?
Eleddini, Nicatı beyenmedin ki, heç birini
sevmirsen. Bes meni? Men ki mene qarşı
münasibetini bilirem. Meni niye uzaqlaşdırırsan?
-Sonda ikimiz de incinmeyek, qırılmayaq deye.
Çünki

<< 1 ... 310 311 [312] 313 314 ... 410 >>