bir qızın dalınca axıra qeder
gede bilmedin. -Sen şimdi akademiyemi gidiyorsun? Beni de
Petrolun önüne bıraksana, belki orada Merveyi
görürüm.-deye Emre ayağa qalxdı.
-He, Sevilin müsabiqesi var, yanında olmalıyam.
Men yaxşısı budur seni Xoşqedemin verilişine
buraxım, yoxsa akademiyanın qabağında kesik
çekmekle o qızı çetin taparsan.
Onlar belece söhbet eleye-eleye otaqdan çıxıb
pilleleri enmeye başladılar. Qalan yolu susaraq
davam elediklerinden aşağıdan, qapısı bağlı
mebtexden gelen sesleri aydınca eşitmek olurdu.
-Sene kim deyib ki, qız xestedir?-danışanlar­
dan biri Rövşen emi idi.
-Dediler de. Vallah, ay Rövşen, başqa menfi
cehetlerinden keçerdim, deyerdim uşaqdır da,
zamanla düzeler. Amma tez-tez ürek
keçmesinin olması lap gözümü qorxutdu.
Anasından eşitdikleri ile teeccüblenen İsmayıl
gözleri berelmiş halda bir Emreye, bir de qapıya
baxa-baxa ora yaxınlaşıb qulağını diredi.
-Sen de her deyilene niye inanırsan, ne bilirsen
onu sene deyen düz deyib? Belke onu deyenin
seninle, senin oğlunla qesd-qerezliyi var?
-Mayılın qızının bizimle ne qerezliyi? O eksine
bizim yaxşılığımızı isteyer.-"Mayılın qızı"
sözünü eşitcek İsmayılın gözleri daha da
bereldi, esebden dodağını gemire-gemire qulaq
asmağa davam eledi.
-Mayıl? Hansı Mayıl?
-Mayıl da, qardaşının qaynı, xalan oğlu. Onun
qızı Şebnem. Axı bu Sevil bir ara onun kursunda
işleyirdi. Ele ora getmişdim ki, Sevile bir alıcı
gözü ile baxım, Şebnem geldi, meni otağına
devet eledi, oradan-buradan danışdıq. Sonra
Seville maraqlandım ki, nece qızdır, başını
buladı ki, xala lengdir, tenbeldir,
mesuliyyetsizdir. Öz-özüme fikirleşdim ki, eşi
uşaqdır, hamımızın vaxtile çatışmayan
cehetlerimiz olub, zamanla qaydasına düşer.
Amma sonda deyende ki, bes üreyi xestedir,
tez-tez özünden gedir, tıxnışıb qaldım, dilim
ağzımda qurudu. İsmayıla demeye de qorxdum,
xasiyyetini bilirem, senin kimi tersdir,
tutduğunu buraxan deyil. İndi bilmirem,
neyleyim?
-Sen yaxşısı budur, onu çağır bura,

<< 1 ... 314 315 [316] 317 318 ... 410 >>