baxdı.
-Sualıma sualla cavab verme! Anama onun
haqqında ne basıb-bağlamısan?
-İsmayıl, kar deyilem, niye qışqırırsan? Ne
basıb-bağlayacam, sen ne neden danışırsan?
-Özünü bilmemezliye vurma! Anam senden onun
haqqında soruşanda ona ne demisen?
-Heeç...ne deyecem? Prosto demişem biraz elden
lengdir, bir de çox sakitdir...
-Mesuliyyetsizdir, tenbeldir, xestedir! Bes
bunları kim deyib? Sen kimsen axı onun
haqqında ağzına geleni danışırsan?
-İsmayıl, sesinin tonuna fikir ver! Men senin
üçün küçeden keçen deyilem. Uşaqlıq dostunam,
qohumunam, sen ne haqla menimle bele
danışırsan?
-Uşaqlıq dostum, ya da qohumum olmaq sene
menim sevdiyim insan haqqında ağzına geleni
danışmaq haqqı vermir.
-Sağol e, gör meni kimin ayağına verirsen?!
Sevdiyim insan...-Şebnem kinaye ile dodağının
birini qaldırdı.-Hansı ki iller evvel başqasına
nişanlı ola-ola seni uşaq kimi aldatmışdı. İndi
sen özünü tutmusan, maşının, pulun, imkanın
var deye yene de ortalığa çıxıb, sen ise hele de
sevdiyim insan de.
-Bu bizim problemimizdir. Sene dexli yoxdur!
İndi telefonu götürürsen, anama zeng eleyib
Sevil haqqında dediklerini bir-bir geri
götürürsen!
-Xeyr heç ele bir şey yoxdur!
-Şebnem, meni deli eleme, ne deyirem, onu ele!
-Budur mene çox sağolun?! Sene göre onu işe
götürdüm,her sehvine göz yumdum, indi de sen
durub o yetimçeye göre (İfademe göre üzr
isteyirem)-Şebnem sözünü bitirmemiş
İsmayıldan yediyi sert sille ile öz oxu etrafında
fırlanaraq arxa-arxaya sendeledi, elini
yanağına tutub çaşqın nezerlerle İsmayıla
baxdı. Ele bu vaxt olanları qapıdan gören
Kamran da gelib bir göz qırpımında İsmayılı
özüne sarı çevirib ona tutarlı bir yumruq
atdı.Evvelce Şebnem kimi ne olduğunu başa
düşmeyen İsmayıl sonra dikelib:
-E, küçük, sen meni vurursan?-deye onun
yumruğunu cavabsız qoymadı. Belelikle yumruq
yumruğu getirdi.Onları bir-birilerinden heç sese
yığılan kursun müellim ve telebeleri de ayıra
bilmirdi. -İsmayil, gel şu tarafa!-deyib güc-bela ile

<< 1 ... 317 318 [319] 320 321 ... 410 >>