diqqetle qulaq asanda ise ah-vayından
döyülenin Ramin olduğunu anladı ve bir an bele
düşünmeden celd ayaqlanıb sese teref qaçmağa
başladı. Doğrudan da bele idi: üç-dörd nefer
Ramini tekleyib döyürdü, arada bir de:
-Bu da sene ders olsun. Memmedxanovların
qızına yaxınlaşmaq nedir, bilersen.-deyirdiler.
-Buraxın onu! Elemeyin!-eEli celd özünü ireli
verib bir terefden onlara müqavimet
göstermeye, bir terefden de Ramini yerden
qaldırmağa çalışdı. Laikb qolu zorlulardan biri
onun yaxasından yapışıb tutarlı bir yumruq
atdı. Bayaq Raminden yediyi üç yumruqdan
sonra onsuz da ağzı-burnu qanlayan ve başı
fırlanan Eli axırıncı yumruqla huşunu itirerek
üzü üstde yere yıxıldı.Kursdan birbaşa bu günkü müsabiqesinde Sevilin
yanında olmaq üçün Ressamlıq Akademiyasına
geden İsmayıl indi de onu eve aparırdı.
Müsabiqede ikinci yeri tutmasına baxmayaraq
Sevilin üzünden meyus ve narahat bir ifade var
idi. Onun bu halı İsmayılı da narahat edirdi.
Buna göre de hem müsabiqe vaxtı, hem de
yolboyu gözlerini ondan çekmirdi. Nehayet
dillenib:
-Sevgilim, ne olub, niye bele kefsizsen? İkinci
yeri tutduğuna göre?-deye soruşdu.
-Yox, o heç vecime deyil. İki gündür mamanın
veziyyeti ağırlaşıb, ona göre dehec ne gözüme
deyil. Ele qorxuram...-Sevil sonuncu cümleni
titrek sesle köks ötürerek dedi.
-Sebrli ol,-İsmayıl sağ elini uzadıb onun
elinden tutdu,-men senin yanındayam.
-Bilirem.-Sevil de keder qarışıq tebessümle
boynunu buraraq ona baxdı. Bu vaxt telefonu
zeng çalmağa başladığından elini onun elinden
çekib teeccüb dolu üz ifadesile çantasını açdı.
Telefonu götürüb ekrana baxaraq zengi açdı.-
He, Zülü? İsmayıllayam, eve gedirem. He? He,
eybi yox. Yox, başa düşürem, senlik bir şey
yoxdur. Yaxşı canım, helelik.-sağollaşıb
qaşlarını çataraq ona baxan İsmayıla-Bizim
Zülüdür,-dedi, lakin cümlesinin sonunu
getirmedi.
-Ne deyir?
-Heç, ele-bele.
-Sevil! Bax, Sevil deyirem, bil ki bele deyende
uje sene esebleşirem. Mene yalan keçmir, ha.
Zülü ne deyirdi?

<< 1 ... 327 328 [329] 330 331 ... 410 >>