Sen neye "eybi yox" dedin?
-Heç, bir iş yeri var idi, Zülünün sözlüsünün
qohumu idi. Neçe vaxtdır ondan xeber
gözleyirem. İndi de sözlüsü ile arası deyib deye
deyir uje başqa birini tapıblar.
-Sen iş axtarırsan ve bunu menden başqa
hamıya deyirsen. Deye bilersen niye?
-İsmayıl, bu menim problemimdir. Her şeyimi
sene demeli deyilem ki.
-Her şeyini mene demelisen! Men kimem senin
üçün? Men heyatımı paylaşacağım insanın
problemlerini de bilmeliyem. "Heyat yoldaşı" söz
birleşmesi boş yere işledilmir ki. Men ki, sene
her şeyini deyirem.
-Seni başa düşürem, amma her işimde bele
arxamca düşmeyin, her problemime qaçmağın
qüruruma toxunur. Özümü senden istifade elemiş
kimi hiss eleyirem. Men bunu istemirem axı.
-Çox nahaq yere bele düşünürsen.-tenbehedici
baxışlarla Sevile baxan İsmayıl sonra daha asta
terzde-Yaxşı, senin qüruruna hörmetle
yanaşıram. Bes başqa harada iş tapacaqsan?-
deye sözüne davam eledi.
Onun bu sualına Sevil gözlerini ireli dikib köks
ötürmekle cavab verdi. Çünki indiki halda
Züleyxa onun ilk ve son ümid yeri idi. Bu vaxt
elideki telefonu ikinci defe zeng çalmağa
başladı. Ekrana baxıb:
-Sevda? Allah xeyir elesin.-dedi. Içindeki
heyecanın yaratdığı narahat üz ifadesile zengi
açdı.-He? Yoldayam, ne olub? Yarım saata
çatarıq. Ne olub axı? Yalan deme, sesin niye
titreyir? Sevda, mamaya ne olub?-getdikce
sesinin tonu heyecan ve kövreklikle paralel
artırdı.-İnanmıram! Mene düzünü de, ne
olub?!-onun bu halını gören İsmayıl elini
uzadıb möhkemce elinden tutdu ve sakitleşmesi
üçün göz-qaş eledi.-Ne?!-Sevil ise ağlamsındı.-
Yaxşı, ağlamıram.-qeher onu boğduğundan ses
tonu getdikce aşağı enirdi.-Gelirem...-zengi
sonlandırıb dolmuş gözlerle Ismayıla baxaraq
sadece-Mamam gedir, İsmayıl...-deye bildi.
Ardınca ise hönkürtü ile ağlamağa başladı.
-Sevgilim, özünü ele al, sebrli ol. Elimizden ne
gelir ki?-İsmayıl Sevili sakitleşdirmeye çalışaraq
yavaş-yavaş maşını sağa çekib saxladı. Qabaq
gözlerden birinde salfet qutusunu

<< 1 ... 328 329 [330] 331 332 ... 410 >>