eve girdi. Ev de adam
qaynayırdı. Het yerde qara yaylıqlı qadınlar,
ağlaşma sesleri... Qaçara" eve gire de bu
menzere el-ayağını soyutmuşdu. Özünü qapıya
söykeyib gözlerini yumdu. Axırıncı defe bu eve
bu qeder qara yaylıqlı qadın atası rehmete
gedende yığılmışdı. Onda cemi yeddice yaşı var
idi. Şüuru yaşadıqlarını tam derk eleye bilmirdi,
indi ise... Gözlerini açıb diqqetle etrafı gözden
keçirdi. İşığı yanılı olmasından ve girib-
çıxanlardan anasının öz otağında olduğunu
başa düşdü. Bu vaxt ağlaya-ağlaya otaqdan
çıxan Sevda özünü qapıya söykeyib qorxaq
nezerlerle ona teref baxan bacısını görcek daha
berkden ağlayıb:
-Sevil, mama seni gözleyir, bayaqdan ecele
yalvarır ki, qızım gelmemiş canımı alma.-deye
gelib ona sarıldı. -Sevda, niye bele oldu, Sevda? Men qoyub
gedende yaxşı idi axı.
-Ehh bacı, Allah merdimezara lenet elesin.
-Kim, kim?-Sevil bacısını özünden aralayıb sual
dolu baxışlarla ona baxırdı.
-Heç ki,m uje ferqi yoxdur. Gel, özünü toxta
biraz. İtirmek bizim alın yazımızdır.-Sevda
özünü toplayıb bir elini bacısının çiynine salaraq
onu özü ile otağa getirdi. Xalide xala öz
çarpayısında idi. Ağır-ağır nefes alır,
etrafında ağlaşan qadınlara şüursuz nezerlerle
baxırdı. Lakin qapıdan giren qızını görcek sanki
ağappaq ağarmış üzüne işıq geldi, dikelmek
isteyib elini ireli uzadaraq gücle eşidilen sesle:
-Sevilim, gelmisen?-dedi.
-Ana!-Sevil de anasını görcek ağlayaraq özünü
onun üstünde atdı. Üz-gözünden öpmeye, başını
eline söykeyib ağlamağa başladı.-Meni qoyub
getme, ne olar?!
-Ağlama,...sen...sen ağlasan, men orada rahat
olmayacam. Neyleyim, menim...ki de bura
qed...bura qeder imiş. Atan çağırır...-bu vaxt
qapıda görünen, teeccüb ve qorxudan berelen
gözlere içerini gözden keçiren İsmayılı gören
Xalide xala-İsmayıl deyil o?-deye dillendi.
Sevil tez başını qaldırıb qapıya baxdı. Öz
telaşından onun burada olduğunu da
unutmuşdu.-A bala, gel bura.-Xalide xala el
eleyib onu içeri çağırdı. İsmayıl eyni teeccüb
dolu ve

<< 1 ... 332 333 [334] 335 336 ... 410 >>