oğlum?-Dilşad xala tez ona sarı gedib
elini ovcunun içine alaraq oyanmağını gözledi.
Ayanla Akif emi de ona yaxınlaşdılar. Hüseyn
ise keçib qardaşının yanında oturdu.
-Haradayam men? Ne olub?-ağır-ağır gözlerini
axan Ramin üzünden ağrı ve yorğunluq ifadesi
başına toplaşan ailesine baxdı.
-Balam, yaxşısan? Anan ölsün, neylediler
sene?-Dilşad xala ağlamsınaraq elini oğlunun
üzünde, saçlarında gezdirdi.
-Dilşad, yaxşı, uşağı qorxutma.-deyen Akif emi
sonra oğluna baxıb-Ade, niye dinc
dayanmırsan? Seni bundan sonra
xestexanalardan yığacam?-deye özü Raminin
üstüne düşdü.
-Ne olub axı?
-Heç ne, qaqaş. Prosto biraz döyülmüsünüz.
Senin qabırğaların ezilib, Elinin de çenesi sınıb.
-Eli?-Ramin onu xatırlayıb qaşlarını çatdı.
Bacısının sol terefi işare elemesile başını o
istiqamete dönderdi. Eli çenesi sarılı halda ona
baxırdı.
-Ay köpekoğlu, bir halda ki, döyülürsen, kömeye
atanı çağır da, daha camaatın uşağını niye
bedbext eleyirsen? Men indi onun qardaşına,
anasına ne cavab verim?
Atası danışdıqca Ramin kinaye dolu tebessümle
Eliye baxır, yüngülce başını bulayırdı. Eslinde ne olduğunu yalnız ikisi bilirdi. Onun
kömeyine çatıb çenesini sındırtsa da, görünür,
Raminin Eli haqqında düşüncesi hele
deyişmemişdi. Gözlerini çevirib qaçaraq
nezerleri Elide olan bacısına baxdı. Esebleşib
tez gözlerini yumdu.
"Bacımın gözleri nece de kor olub. Bu
korluqdur, ya asılılıq? Axı o niye sesini
çıxarmır, yaşadıqlarını niye heç kime demir?
Ona xoşdur yoxsa? Allahım, ağlıma muğayat ol!"
Şübheler beynini didir, sinirlerini tarıma
çekirdi. Eli saflığı, ağıllı görünüşü ile (guya)
atasını da yoldan çıxarmışdı. Birce anası...
Ramin indi anasını, onun etirazının sebebini
başa düşdüyünü sanırdı. Amma sadece
sanırdı...
İsmayıl maşını qapılarının ağzına çatdırıb
dayandı. Bura qeder nece gelmişdi, heç özü de
bilmirdi. Başını maşının üstünde çarpazladığı
qollarının üstüne qoyub için-için ağlamağa
başladı. Xalide xalanın son halı, qefil qopan
ağlaşma,

<< 1 ... 337 338 [339] 340 341 ... 410 >>