cehd eledi.
Lakin Sevil:
-Gelme, yaxın gelme! Heç birinizi istemirem!
Mamamı isteyirem, onun yanına gedecem!-deye
qışqırır, onu da qovurdu.
-Sen bele elemekle heç neye nail ola
bilmeyeceksen. Sen burada qalmalısan, menim
yanımda. Gel, danışaq, gel bura.-İsmayıl
addımbaaddım yaxınlaşmaqda idi.
-Seni de istemirem! Get, ne olar?! Anamdan
başqa heç kimi istemirem!
-Sevil, özüne gel, dedim! Neylemeye
çalışırsan?!-lakin İsmayıl artıq sebrli davrana
bilmeyib onun qollarından tutub qışqıra-qışqıra
silkelemeye, özüne getirmeye başladı.
-Buraax! Burax meni!
-Sevil!-İsmayıl onu özüne getirmek üçün
vurduğu sillenin peşmançılığını ele hemin an
yaşadı.
Sevil ağlayaraq yere doğru çökmeye başladı.
İsmayıl da onunla beraber eyilib başını sinesine
sıxdı. Bu vaxt elinde şpris hazır dayanan tibb
bacısı yaxınlaşıb Sevilin paltarının qolunu sıyırıb
iyne vurmaq istedi. Sevil bu defe daha yalvarışlı
terzde etiraz edir, ağlayırdı.
-İstemirem, ne olar, vurmayın, istemirem.
İsmayıl tibb bacısına göz eleyerek vurmamasını
istedi. Hekime baxıb xahiş edercesine boynunu
burdu. Hekim başını yelleyib tibb bacısına işare
ile iynenin bu defelik vurmamasını bildirdi.
Sonra İsmayıl Sevilin saçlarını sığallaya-
sığallaya:
-Bax, men de qoymadım vurmağa. Amma mene
söz ver ki, sakitleşeceksen, durub yerine
uzanacaqsan.-deyirdi.
-Yaxşı,...yaxşı...amma getsinler... ne olar,
getsinler.-Sevil hçqırır, başını yelleyirdi.
-Men de gedim?
-Yox,...sen qal. Onlar getsinler.
-Yaxşı, gedecekler, indi hamısı gedecek.-
İsmayıl bir terefden onları sakitleşdirir, diger
terefden de oradakılara otaqdan çıxmaları
üçün işare eleyirdi. Belece tibb bacıları, hekim
ve Dilare xala otaqdan çıxarken İsmayıl da
başını sinesinden ayırmadan Sevili yerden
qaldırıb çarpayısına getirdi, onun xahişi ile
yastığı dik halda arxasına söykeyib üstünü
örtdü. Sonra yanında oturub ellerini tutaraq-
Sevgilim, niye bele eleyirsen? Bilirem, senin üçün
asan deyil, amma sebr elemelisen. ne olar,
özünü

<< 1 ... 347 348 [349] 350 351 ... 410 >>