ele al.-deye sakitleşdirmeye çalışıdı.
-Döze bilmirem, İsmayıl, mamamsız döze
bilmirem. Onun yanına getmek isteyirem. O indi
tekdir, mene ehtiyacı var...İcaze ver, gedim, ne
olar?-Sevil hıçqırırdı.
-Heç yere getmeyeceksen! eşidirsen meni?! Men
seni heç yere qoymayacam! Anan tek deyil,
atanın yanındadır. Sen ise burada, menim
yanımda qalmalısan, çünki menim sene
ehtiyacım var. Çünki sen olmasan, men de
olmaram.-İsmayıl onun üzünü ellerinin arasına
alıb gözlerine baxaraq tekidle deyirdi.
-Bilirem, sen de gedeceksen. meni seven hamı
gedir onsuz da.
-Getmeyecem, söz verirem, getmeyecem! Amma
sen de söz ver, özünü incitmeyeceksen, özüne
yaxşı baxacaqsan.-İsmayıl alnını onun alnına
söykemiş, daha sakit şekilde deyirdi. Sonra
alnını çekib sağ yanağını oxşayaraq meyus
şekilde-Elim qurusun, seni vuran yerde elim
qırılaydı, kaş.-dedi.
-Yox, yox, ele deme, qırılmasın.
-Bağışla meni. Seni sevirem.-dodaqlarını
astaca yanağına toxundurub qoxusunu içine
çekdi.
Bu xoş toxunuşa gözüyumulu gülümseyen Sevil
astaca:
-Men de seni sevirem.-dedi.
İki mertebe yuxarıda ise Ramin anasının onun
üçün soyub-doğradığı meyveleri yeyir, üz
nahiyyesindeki ağrılar yeniden güclenen Eli ise
zarıyırdı. Ramin bezgin halda ona baxıb
deyinirdi:
-Az zırılda da, onsuz da bütün geceni yatmağa
qoymamısan. Seni döymedim ki, peşman
eleyesen.-sonra elindeki alma dilimini gösterib-
Yeyirsen?-deye yarızarafat, yarıkinaye
soruşdu.-A, bağışla e, senin çenen sınıb axı.
Dinc dayansaydın, bele olmazdı. Uff, bax, yene
de yadıma düşdü.-özünü sakitleşdirmek üçün
gözlerini yumub derinden nefes alıb-vermeye
başladı.-Seni öldürmek isteyirem, bilirsen?
Amma heyf, çox heyf ki, bacımdan keçe
bilmirem.-bu vaxt öz telefonu zeng çalmağa
başladı. El atıb yan masadan onu götürdü.
Ekranda “Ruqaye called”yazısını görcek
üzündeki kinaye dolu ifade yerini heyecana
verdi. Birteher tikesini udub zengi açdı.-He?-
deyerken bele sesi titreyirdi.
-Alo, salam Ramin,

<< 1 ... 348 349 [350] 351 352 ... 410 >>