tebessümle ona baxan
oğlunu görcek o da gülümseyerek:
-He, ne bic-bic gülürsen?-deye soruşdu.
-Ne bilim.-İsmayıl eyni ifade ile çiyinlerini
atdı.-Hele de inana bilmirem.
-Neye?
-Sizin razılaşmağınıza. Yeni, Sevil bu veziyyetde
olmasaydı, mene emanet olunmasaydı,
razılaşmayacaqdınız?
-Biz övladlarımızın qelbini qıracaq qeder
qeddar valideynler deyilik. Ele olsaydı, bacını
da istediyi oğlana vermezdik. Sadece yüz ölçüb,
bir biçmek lazımdır.-İsmayıl dinmedi. Dilare
xala ise elini ona sarı uzadıb-Açarları ver.-
dedi.
-Ne açarlar?
-Evin açarları. Sende olanlar.
-Niye?
-Niyesi var, men üstüme bu boyda mesuliyyet
götürmüşem. Qız eve gelen kimi seninle Emre
ayrı eve çıxmalısınız.
-Hele görek Emre ev tapa bilecekmi?
-Tapar, tapar. Sen onu behane eleme, açarları
ver.
-Açarlar maşındadır. Hem de ki, sen öz oğluna
güvenmirsen?
-Yox.
-Mama, yaxşı da.
-Men zarafat elemirem, bala. Ya açarları
verirsen, ya da men Sevili evine qaytarıram.
-Ay mama, men uşaq deyilem ha. Gecenin bir
alemi hasara dırmaşmayacam herhalda. Hele
bir Emre gelsin.-bu vaxt qapının zengi basıldı ve
İsmayıl anasına göz vuraraq-De, adını çek,
qulağından dart.-deyib aşağı düşmeye başladı.
Dilare xala da onun arxasınca otaqdan çıxıb
pillekenin başından aşağı boylandı. İsmayıl
qapını açdı. Emre onu görcek:
-Kanka, müjdemi ver...-demek isteyirdi ki,
İsmayıl susması üçün tekidle göz-qaş eledi.
Emre duruxub-Ne oluyor? Gözüne bir şeymi
kaçtı?-deye soruşdu.
-Ne oldu, a bala, evi tuta bildinmi?-lakin bu
vaxt yuxarıdan aşağı boylanan Dilare xalanın
sesi eşidildi. Diksinen emre damağını dartıb
yuxarı boylandı.
-Dilara teyze, buradamıydınız?-sonra
gülümseyerek-Evet, tuttum, İsmayile onun
müjdesini veriyordum. Akşama İnşallah
taşınıyoruz.-dedi.
-Oğulsan da.
Ehh, ehh, seni evden qovurlar, xeberin yoxdur.
Axır ki, bir behane tapdılar.-İsmayıl kinaye ile
elini havada yelledi.
-İsmayıl!
-Saçmalama ya. Annenler hakkında nasıl böyle
konuşursun? Onlar kaç aydır bana

<< 1 ... 354 355 [356] 357 358 ... 410 >>