bu
mesele bağlandı.-Ramin köks ötürüb qapıya
baxdı.-İndi qaldı, oğul atasının şübhesi. Görek
onu da razı sala bileceyik, ya yox?
Olanlardan bir hefteye yaxın vaxt ötmüşdü. Hem
dekabr, hem de il son günlerini yaşamaqda idi.
Artıq bir hefteye yaxın idi ki, İsmayılgilde
qalan Sevil ilk günler çox sıxılsa, özünü başqa
planete düşmüş kimi hiss elese de,Dilare xalanın
isti, qayğıkeş münasibeti, İsmayılın bacısı
Leylanın tez-tez gelib-getmesi onu darıxmağa
qoymur, yavaş-yavaş onlara öyreşirdi. Hele
Leylanın “ağabajı” zarafatları onu uatndırırdı
da. İndi de yuxudan oyanmış, paltarlarını
geyinmekle meşğul idi. Birden pencereye neyinse
toxunduğunu hiss eleyib diksindi. Pencerede
tünd rengli, qalın perde olduğunda diger terefe
neyin toxunduğunu da bile bilmedi. İdman
üstlüyünü geyinib qorxa-qorxa pencereye teref
geldi. Bu defe pencere ardıcıl ve daha
möhkemden taqqıldadıldı. Heyecanı daha da
artdı. Lakin ardınca:
-Sevil, menem.-deye çölden gelen ses onu
rahatlaşdırdı.
Bu İsmayıl idi. Perdeni aralayanda onun
pencerenin taxtalarından tutub hem ehtiyatla
etrafa, hem de gülümseyerek ona baxdığını
görcek onun da üzüne xoş bir tebessüm geldi.
Qorxaq nezerlerle arxaya-qapıya baxıb
pencereni açdı.
-İsmayıl, neyleyirsen burada?-İsmayıl ise onun
bu suallanı celd elini arxasına apararaq arxa
cibinden çıxarıb ona uzatdığı tek ve al qırmızı
qızılgülle cavablandırdı.-Bbu...bu nedir?-Sevil
teeccüble geri çekilib bir ona, bir de qızılgüle
baxırdı.
-Şşş, artıq suallarla menim romantik sürprizimi
pozmağa çalışmayın, Sevil xanım.-İsmayıl
üstünde gücle dayandığı nerdivandndan daha
berk yapışıb özünü ona yaxınlaşdırdı.
Pıçıltıyabenzer asta sesle-Ad günün mübarek,
Güneşim. Seni sevirem.-dedi.
-Ad günü?-Sevil duruxdu. Son vaxtlar o qeder
şey yaşamışdı ki, xüsusile de anasının ölümü,
bu gün ad günü olduğunu unutmuşdu da.
-Bilirdim ki, yadında deyil, heç o havada da
deyilsen. Amma men de laqeyd qala bilmezdim.-
bir elini nerdivandan çekib elini

<< 1 ... 360 361 [362] 363 364 ... 410 >>