qarşı
münasibetini hiss elemişem. Lap ondan evvel de.
Ona göre geceli-gündüzlü xestexanada qaldığını
da, sonrasında her gün burada olduğunu da,
keçirdiyin narahatlığı da, her şeyi. Deyeceksen
bunlardan sene ne? He, mene ne? Amma hem de
seni başa düşürem. İnsan fedakarlığı ancaq
deyer verdiyi, sevdiyi insanlar üçün eleyer. Sen
de sevmeseydin, ondan uzaqlaşmağa razı
olmazdın. Qorxma, bildiyim özümde qalacaq.
-Aha, çox sağol. Amma xahiş eleyirem, indilik,
men gedene qeder ona heç ne deme.-İnci
kövrelib qeherlense de özünü sındırmamaq üçün
burnunu dik tuturdu.
-Baş üstde.
Marşrutdan düşen Züleyxa elleri cibinde
dayanacağın qabağında maraqla marşruta sarı
boylanan Coşqunu görcek duruxdu. Son
olanlardan sonra qelbi qırılmış, onunla elaqleri
kesmeyi düşünmüşdü. Yeqin onu qefil görmeyin
telaşından idi, üreyine sıxıntı ve döyüntü
gelmişdi. Könülsüz addımlarla ona doğru
gederken Coşqun da addımlarını yeyinledib ona
sarı gelirdi. Çatar-çatmaz Züleyxa narazı üz
ifadesile:
-Sen ne gezirsen burada?-deye soruşdu.
-Menem de, şükür Allaha, yaxşıyam, sen
necesen?
-Coşqun, inan ki, heç zarafat götüresi halda
deyilem. Niye gelmisen?
-Seni görmeye. Nedir, olmaz?
-Olmaz. Arada olan bu qeder şeyden sonra nece
durub elini-qolunu sallaya-sallaya meni
görmeye gelirsen?
-Zülü, bax, olanlar heç de sona qeder menim
günahım deyil, prosto bacım menden soruşdu ki,
niye axır vaxtlar onunla danışmırsan, men de
cavab verdim ki, bir müddet bele lazımdır.
Maşallah, bacım da yemeyib-içmeyib...
-Coşqun, onları bilirem, özünü yorma. Men bu
qeder şeyden sonra ailelerimizin bizim
görüşmeyimize icaze vermemelerinden
danışıram.
-Ailelerimiz isteyir deye evlenmeliyik, istemir
deye ayrılmalıyıq. Bes göresen bizim nese
istemeye haqqımız yoxdur? Belke men heç
senden ayrılmaq istemirem?
Coşqun danışdıqca Züleyxa heyretden berelmiş
gözlerle ona baxırdı.
-Sen yaxşısan? Xestelenib elememisen? İstiliyin
zadın yoxdur?
-Yox, men eslinde ölmüşem, bedenime
başqasının

<< 1 ... 370 371 [372] 373 374 ... 410 >>