erefesi
olduğundan kurs işlemirdi, buna gör de birbaşa
onun evine gelmişdi. Maşını binanın qarşısında
saxlayıb Kamranın yaşadığı bloka girerek
pillekenleri qalxmağa başladı. Eslinde ona ne
deyeceyini, nece üzr isteyeceyini de bilmirdi.
Onun yaşadığı mertebeye çatıb ağ qapının
qabağında dayandı. Deyeceklerini götür-qoy
edib besmele çekerek elini zenge apardı. Lakin
bir neçe saniye gözlese de qapını açan olmadı.
Zengi bir de basdı. Yene qapı açılmadı. Üç,
dörd, beş...Qapı açılmırdı ki, açılmırdı.
Kamranın evde olmadığını, ya da qesden
açmadığını düşünüb ona zeng elemek qerarına
geldi. İki çağırış zenginden sonra telefonun o
biri terefinden Kamranın soyuqluq ifade eden
sesi eşidildi.
-He?
-Alo, haradasan?
-Evde.
-Evdesen? bes qapını niye açmırsan? Bayaqdan
qapının ağzındayam.
-Men öz evimizdeyem, Gencede.
-Ne?! mezelenme! Sen ne vaxt gedib çıxdın ora?
-Haradan bilesen? Emioğlum harada ölüb,
harada qalıb deye maraqlanırsan ki. Men
qayıdan bir heftedir. Sen ancaq ele salmağı,
kelle atmağı bilirsen.
-Adam bir kelleden, bir yumruqdan da küsüb
geder?
-Senin o yumruğun tekce menim çenemi yox,
hem de heyatımı dağıtdı. Dayım meni işden
qovdu.
-Ne? bunun yumruqla ne elaqesi var?
-Sen Şebnemle meni vurub gedenden sonra
Şebnem durub atasına zeng eledi. O da heç bir
saat keçmedi ki, durub geldi. Soruşdu ki, ne
olub, İsmayıl sizi niye vurub, Şebnem dillene
bilmedi. Men qayıdıb dedim ki, bes men
İsmayılın istediyi qız haqqında artıq-eksik
danışmışam, o da sehv başa düşüb, ele bilib
Şebnem deyib, ona göre gelib onu vurdu. Sonra
bildi ki, men demişem, men ide döydü. Kstate,
dayım da bunları eşitdi, qızını pis veziyyetde
qoyduğum üçün meni işden qovdu.
-Ay axmaq, sen neylemisen, niye bele bir iş
tutmusan?
-Sevdiyi qıza göre qohumlarını döyen biri mence
bu sualı vermemelidir.
-O qız seni sevmirdi axı, onun üçün deymezdi.
-He, o seni sevirdi.
-Kamran...
-Boynundan atmağa çalışma, onsuz da axır
vaxtlar hiss elemişdim.
-Kamran, men

<< 1 ... 389 390 [391] 392 393 ... 410 >>