senden üzr isteyirem. Seni bu
hala saldığım üçün de, atdığım yumruq üçün de
döne-döne üzr isteyirem.
-Keçdi daha, qardaş. Bu birinci defe deyil ki,
öz-özüme “eşi” deyib seni bağışlayıram. Senin o
atmacalı, iyneli sözlerinin qabağında bu yumruq
nedir ki? Men biraz şenem, deyib-gülenem deye
sen meni özüne yaraşdırmırsan, meni
beyenmirsen. Allahın türkünü bele menden daha
üstün tutursan. Seni qınamıram, sen bele
deyildin, seni şeher deyişdi. Şehere köçenden
sonra meni, buradakı qohumlarını beyenmedin,
lehcemize gülmeye başladın. Bağa qabığından
çıxdı, qabığını beyenmedi misalı var e, o tam
da sene aiddir. Gelib gördüm de sizin şeherinizi.
Adamların hamısı soyuq, esebi, üzlerinde bir
qram tebessüm yox. Meni ora bağlayan bir
Şebnem idi, o da ki bele...Ne ise, sağollaşaq,
konturunu qurtarmayım, sonra onu da bir söz
eleyib arxamdan danışarsan.
-Aye, deli, bir qu...
-Sağol.-deyib Kamran telefonu söndürdü.
İsmayıl ise çaşqın ve meyus şekilde qulağından
çekdiyi telefonuna baxır, gözlerini döyürdü. İlk
defe idi ki, Kamranın bu cür reaksiyası ile
qarşılaşırdı. İllerdir elediyi zarafatları, atdığı
atmacaları qulaqardına vururmuş kimi gülüb-
keçen Kamranın sebr kasasının bir gün dolub
bele berk inciyeceyini gözlemirdi.Gece saat 1:30 idi. Bütün şeher yatsa da birce
Ayan yata bilmirdi. Alaqaranlıq otaqda
gözlerini tavana dikib fikre getmişdi. İlin son
günü ilk saatını geride qoyurdu. Bes o bu öten
ilde neleri geride qoymuşdu? Neleri qazanmışdı?
Ümidsiz başladığı bu il ona sevdiyi insanı
yeniden qazandırmışdı. Küskün taleyi üzüne
gülmüş, silib atdığı keçmişio gözel bir gelecek
üçün geri qayıtmışdı. Az idimi? Bes o bunun
qarşılığında neyleyirdi? Menasız qürur. Artıq
özü de bunun menasız olduğunu başa düşürdü.
Eli günahkar ola bilerdi, amma onun üçün,
sevgileri üçün apardığı bu qeder mübarizeden
sonra ona ikinci bir şans vermeye deyerdi. Onsuz
da heyat ikisini de çox incitmiş, çox yormuşdu.
Ona göre de bu menasız qüruru bir kenara atıb
ona

<< 1 ... 390 391 [392] 393 394 ... 410 >>