Hemin hadiseden saatlar ötse
de Ayannın esebiliyi ve bu esebiliyin yaratdığı
gerginliyi keçmemişdi. Bele ki qonaq olduğu ad
gününün de dadını çıxara bilmemiş, ortalıqda
ele hey düyünlü qaşlarla gezmişdi. Ondan bunun
sebebini soruşanlara ise mektebde uşaqlara
esebileşdiyini deyirdi. Buna inanmayan ise birce
Xatire idi ki, o da günboyu ondan nese
soruşmağa fürset tapmasa da kömek behanesile
bu gece de onu yanında saxlamışdı. Saatlar
artıq on bire yaxınlaşırdı. Ayan metbexde
yuyulan qabqacağı silib yerine yığmaqla meşğul
idi. Bu vaxt Xatire çıxdığı otağın qapısını asta-
asta örtüb metbexe doğru geldi.
-Axır ki, yatdılar. Çay dem alıb?-deye qaza
sarı gedib çaynikin qapağını qaldırdı.
-Ne bilim, alar da yeqin.-Ayan fikirli gözlerini
elindeki qabdan ayırmadan dillendi.
-He, gel indi bir stekan qeşeng, pürrengi çay
süzek ve öyrenek görek senin bu qaşlarını
düyünleden sebeb nedir?-Xatire metbex
masasınnı üstünde teze yuyulmuş fincanlardan
ikisini götürüb çay süzmeye başladı.
-Ne sebeb?
-Seni niye saxlamışam sence?
-Kömeye.-deye Ayan qabları işare eledi.
-Yaxşı görek. Özüm yuyub-yığışdıra bilmezdim?
Kömek behane idi. İşi qurtar, gel.-deye Xatire
fincanları götürüb masaya doğru getdi.
-Dedim axı uşaqlara hirslenmişem.-Ayan bezgin
şekilde dillendi.
-Gel, gel.
Axırıncı qabı da silib yerine qoyan Ayan yorğun
şekilde gelib masanın diger terefinde onunla
üzbeüz oturdu. Xatire maraq ve sual dou
baxışlarla ona baxırdı. Ayan fincannı
qulpundan tutub sağa-sola fırlada-fırlada:
-Senin yaşadıqlarını indi men yaşayıram.-
dedi.
-Nece yeni?
-Nece ki, Ülvi senin dünyanı dağıdıb iller sonra
qabağına çıxmışdı, indi Eli de onu eleyir.
Mektebe gelmişdi, danışmaq isteyirmiş.
-Sen ne dedin?
-Qovdum.
-Ne?
-Neylemeliydim bes?-Ayan yalnız indi gözlerini
qaldırıb teeccüble ona baxan Xatireye baxdı.
-Qulaq asa bilerdin.
-Sen Ülviye qulaq asmışdın?-Ayan özünden
ixtiyarsız sesini qaldırdı. Xatire ise celd qorxa-
qorxa içeri boylanıb sonra

<< 1 ... 42 43 [44] 45 46 ... 410 >>