baxıb çekine-
çekine:
-Olar, sizden bir söz soruşum?-dedi.
-Elbette, buyurun.-İsmayıl maraqla ona
baxırdı.
-Siz Kamran müellimin dayısısınız?
Onun bu sualına İsmayıl qımışdı. Sonra gözucu
yan şkafa baxıb:
-Yox, emisi oğluyam,-dedi,-yeni, Mayıl müellim
men deyilem. Adım İsmayıldır, amma burada
da selahiyyetim var.
-Lap yaxşı.-deye Vüsale razılıq bildirerek
başını yelledi.
Seville Vüsale ard-arda qapıdan çıxdılar.
Derinden ah çeken İsmayıl ise başını masaya
dayaq elediyi ellerinin üstüne qoyaraq öz-
özüne:
-Allahım niye? Niye yene onu menim qabağıma
çıxardın?-deye pıçıldamağa başladı.
Bu vaxt yan şkafın içinde gizlenmiş Kamran
tarap-turupla özünü çöle atdı. Derinden nefes
alıb, üst-başını düzeltmeye başladı:
-Oy, biranlıq ele bildim, ele buradaca ölejem.-
sonra mezemmetedici baxışlarla emisi oğluna
baxıb,-Aye, sen nece adamsan? Men sene ne
tapşırdım, sen neyledin? İşe götürmek lazım
olsaydı ,ele özüm götürerdim de.-dedi.
-Götürerdin de.-ayağa qalxan İsmayıl kinaye
ile ona baxdı.-Sene kim deyirdi, gir, şkafda
gizlen?
-Kefimden gizlenmemişdim, herhalda. Uf,
emoğlu, uf, men neyleyecem indi?-deye Kamran
ellerini beline qoyub narahat şekilde ofudadı.
Çölde ise Vüsale CV-ni doldurmaq üçün Sevili
yola getirmeye çalışırdı.
-Ay qız, niye terslik eleyirsen? Elin-ayağın
temiz işleyeceksen, daha ne isteyirsen?
-İstemirem de, Vüsü. Bu işler mene göre deyil.
Hem de buranın maaşı da az olar.
-Haradan bilirsen? Maaşı danışmısan?
Bu vaxt Şebnem elinde vereq içeriden çıxdı.
-Buyurun, özünüz haqqında melumatları
yazın.-deyib vereqi Sevile uzatdı.
Sevil ise bir vereqe, bir de Vüsaleye baxırdı.
Vüsale göz-qaşla vereqi götürmesini deyirdi.
Nehayet vereqi alan Sevil Şebnemin gösterdiyi
yerde oturaraq yazmağa başladı. Biraz sonra
müdir otağının qapısı açıldı ve çöle çıxan
İsmayılın baxışları sese başını qaldırıb ona
teref baxan Sevilin baxışları ile toqquşdu.
Sadece bir neçe saniye. İllerin hesretini,
nisgilini, sevgisini, özünde sığdıran

<< 1 ... 47 48 [49] 50 51 ... 410 >>