bir neçe
saniye. Ne özleri, ne de gözleri danışa bildi.
İsmayıl onu burada gördüyüne sevinib-
sevinmeyini bilmezken, Sevil de onun müdir
olduğu bir yerde işlemeyin tereddüdünü
yaşayırdı. Nehayet gözlerini ondan çeken
İsmayıl gelib Sevilin oturduğu masaya yaxın bir
yerde dayandı. Bu vaxt Şebnem de ona
yaxınlaşdı.
-Dilare xala zeng elemişdi. Deyir onun telefonu
niye götürmür? Dedim narahat olma, kursdadır,
yanımda.
-Doğrudan?-deye İsmayıl ciblerine el gezdirdi-
Bayaqdan şekil çekdirirem, nece olub zengi
görmemişem?
Şebnem biraz da ona yaxınlaşıb qulağından
çekmeye başladı.
-Dilare xala dedi ki, onun qulağından çekersen.
-Ayy, yavaş biraz!-deye İsmayıl qulağını tutub
geri atıldı.
-Caan, çox incitdi?-meyus halda ona baxan
Şebnem sonra yeniden gülümseyerek yanağından
dartıb-Uşşş.-deye balaca uşaqlartek oxşatdı.
-Yaxşı.-deyib özünü geri çeken İsmayıl narahat
şekilde gözucu Sevile tefef baxdı.
Başını qaldırıb onlara sarı baxmasa da Sevilin
içinde özünün de mena vermediyi bir qısqanclıq
baş qaldırmışdı. Belke de buna haqqı yoxi idi,
amma o, İsmayılı qısqanırdı. Ve bu qısqanclıqla
burada işleye bilmeyeceyini de bilirdi. Nehayet
CV-ni doldurub ayağa qalxdı. Vereqi eline
götüren İsmayıl onu gözden keçirib:
-Demeli bele, Sevil xanım,-deye maraqla ona
baxdı,-İnşallah sabah bu vaxtı...
-Biz size xeber eleyerik,-deye Şebnem göz-qaş
eleyerek onun sözünü kesdi,-narahat olmayın.
Bu cümle “İşe alınmamısınız.”menasını verse de
bu Sevilin üreyinden idi. Onsuz da İsmayılın
olduğu yerde işlemek istemirdi. Her gün onunla
göz-göze gelmek, yanındakı qızla semimiyyetini
görmek onu daha çox incidecekdi. İsmayıla
teref baxmayıb sadece qızla sağollaşaraq Vüsale
ile birlikde kursdan çıxdı. İsmayıl ise onun
arxasınca baxıb köks ötürür, bundan sonranın
nece olacağını düşünürdü. Marşuta qabaq qapıdan minen Sevinc sürücünün
Mehdi olduğunu görüb sevindi:
-Bıy, Mixaylo, necesen?
-Sevinc? Salam, sen necesen?-Mehdi de onu
görmeyine sevinmişdi, amma

<< 1 ... 48 49 [50] 51 52 ... 410 >>