eseblerimizi
pozursan?-Xatire bezgin şekil üzünü turşutdu.
-Ay qız, sen meni eşitmisen? Çekme de o zibilin
adını menim evimde, çekme!-Xeyal getdikce
sesini qaldırırdı.
-Xeyal!
-Nedi, yoxsa zibil dedim deye xetline deydi?
-Çox deyişmisen, Xeyal, sen bele deyildin.-
Xatire teessüfle ona baxır, başını bulayırdı.
-Belke sen heç deyişmemisen? Belke ağlın, fiklin
ele eyni yellede qalmayıb?
-Bezmişem, senin bu menasız qısqanclıqlarından
bezmişem!-Xatire ağlamsınaraq sesini qaldırdı.
-Ele bilisen men bezmemişem? Senin bu
laqeydliyinden, soyuqluğundan, uzaqlığından
bezmemişem?! Menim yelime başqası olsaydı,
çoxdan...-Xeyal esebilikle dediyi son cümleni
yarımçıq udub metbexden çıxmaq isteyirdi ki:
-Ol onda, get sen de başqalarının yerinde ol!
-Demeli bele, he?!-Xeyal geri qayıdıb teessüf
dolu baxışlarla ona baxdı.
-He! Mene minnet qoyma!
Xeyal daha heç ne demeyib evvelce metbexden,
sonra da penceyini götürüb evden çıxdı. Belece
adı bir söz zeli kimi şişib davaya çevrilmiş, bir-
birilerinin qelblerini qırmışdılar. Xeyal Xatirenin
sevgisizliyini, Xatire ise onun anlayışsızlığını
başa düşe bilmirdi. Her defe palazın altına
süpürüb gizletmeye çalışdıqları problemleri qalaq
olmuş, bu defe daha böyük toz qaldırmışdı. Bir
müddet metbexde tek ağlayan Xatire sonra
Gülayı yadına salaraq tez üz-gözünü silib otağa
keçdi. Balaca qız el-ayağını yığaraq divanda
oturmuş, başını ayaqlarının üstüne qoyub elleri
ile qucaqlamışdı. O adeten qorxanda bele
eleyerdi. Bu menzere Xatirenin üreyini
parçalamışdı. Tez qızına yaxınlaşıb başını
qaldıraraq:
-Meleyim, qorxma, ata ile ana ele-bele söhbet
eleyirdi e. Sen niye bele qorxmusan?-deye onu
bağrına basdı. Bayaqdan dodaqlarını büzüb
dayanmış balaca anasını görcek hönkürtü ile
ağlamağa başladı.-Şşş, ağlama, xala oyanacaq
indi.
Ele bu vaxt qapıda görünen Ayan yuxulu ve
telaşlı şekilde:
-Ne olub ay Xatire, niye dalaşırdınız?-deye
içeri girdi.
-Sen yatmamışdın?
-Yatmışdım, sesinize oynadım. Xeyal

<< 1 ... 69 70 [71] 72 73 ... 410 >>