demişem, onun tanışı var, onunla
danışacam.
-Ne vaxt?
Xeyalın sesindeki kinaye ve amiranelik Xatirenin
eseblerine emelli-başlı toxunsa da o yene de
özünü sakit aparmağa çalışırdı.
-Allah qoysa, Xeyal, Allah qoysa.-doğradığı
çörek ve salatı süfreye qoyub-Durun, ellerinizi
yuyun, yemek tökürem.-deye üzünü yoldaşı ile
qızına tutdu.
Xeyal daha heç ne demeyib qızı ile birlikde
stoldan duraraq hamama doğru getdi. O bu gün
Xatireni esebileşdirmeye müveffeq ola
bilmemişdi. Çünki Xatire qerarlı idi, Xeyal her
ne dese de, her ne etse de esebleşmeyecek,
qarşısındakının nazına dözmeyin heç de çetin
bir şey olmadığını sübut eleyecekdi. Diger
terefden de Xeyalı az-çox tanıyırdı. Üreyi
yumşaq biri idi, sertliyi, küsülülüyü çox da
bacarmaz, uzun çekmezdi. Çarpayısında yarıuzanılı veziyyetde qulaqlıqla
mahnı dinleyen Asya birden musiqinin
kesildiyini görüb gözlerini açaraq telefona
baxdı. Ekranda "Emil vızıvayut" yazısının
yanıb-söndüyünü görcek yerinden dik atılıb
narahat şekilde qapıya boylandı. Eyni
narahatlıqla da, bir gözü qapıda zengi açdı.
-He?-deye qısıq sesle cavab verdi.
-Sene alo demeyi öyretmeyibler?-desteyin diger
ucundan Emilin hemişeki xoş sesi eşidildi.
-Men alo desem, senin iki qepiyin gedecek.-
onun zarafatına Asya da zarafatla cavab verdi.
-Olsun, sene palojnadır. Neyleyirsen?
-Musiqi dinleyirem. Sen? -Men ulduzlara baxıram. Biraz evvel bir ulduz
düşdü, men de arzu tutdum. Bilirsen ne?
-Haradan bilim.
-Seni görmek.
Bu Asyanın heyecan ve narahatlığını daha da
artırdı. Üç aya yaxın idi ki tanış olmuşdular ve
artıq yarım ay idi ki telefonda danışırdılar,
amma her defe Emil bu söhbeti açanda Asyanın
içine bir narahatlıq, qorxu çökürdü. Onu telefon
dükanında görenden sonra bu qorxusu biraz
azalsa da yene de ehtiyat edirdi. Ailesi Emil
meselesini bilmirdi ve Asya da onlardan xebersiz
bele bir iş tutduğuna ve sonda peşman olacağına
göre narahat idi. Lakin içinde ona qarşı
yaranan qeyri-adi adsız duyğunu, heyecanı da
boğa

<< 1 ... 86 87 [88] 89 90 ... 410 >>