hem de ona derinden hörmet eden, onun elinden tutan bir adamla yaxınlıq arzusunda idi. Mecidenin bu arzusu Bedri onlara tez-tez gelen günlerde daha da güçlenmişdi.Bedrinin ona göre nigarançılıq keçirmesi Mecidenin qelbinde xoş bir heyecan qaldırırdı. Çünki Ömer heç vaxt arvadına göre narahat olduğunu demirdi. Çox vaxt hetta halı ile maraqlanmazdı.
Ömer insanı istemediyi şeylere mecbur eden ve her bir adamın qelbinde her hansı şekilde olur olsun, bir şeytanın olmasına Mecideni de inandırmışdı. Lakin o, şeytanın mahiyyetini yaxşı derk ede bilmirdi ve bir gün onuda öz pencesine alacağından qorxurdu. Ümumiyyetle, kitabın en mükemmel hisseleri, Bedrinin mövcud cemiyyet haqqındakı fikirleri, Mecidenin mektubu, Ve Ömerin sondakı sözleriydi. Romanın baş qehremanları Mecide ve Ömer heyata qarşı baxışları müxtelif olan, müxtelif cür yetişdirilmiş ve yaşamlarına göre ferqlenen, bir birlerine çox da oxşamayan xarakterlerdir. Birde “Ekşi Sözlük” de deyilenlere göre, İsmet Şerif’in Peyami Safa, Nihad’ın Nihal Atsız, Proffessor Hikmet’in Necip Fazıl olduğu iddia edilir.
Kitabdan seçdiklerim:

Yaxşılıq başqalarına pislik etmemek deyil, Yaxşılıq üreyinde pisliyin cövherinin olmaması demekdir. İnsan bu pisliyi ya üreyinden çıxarıb atmalı, yauxd da heç olmasa üreyinden çöle çıxmağa qoymamalıdır. Amma ona toxunmayıb, öz başına buraxsan, o, bir gün baş qaldırıb meydan oxuyacaq.
İnsan da bu derecede menasız, boş bir genclik keçirermi? Özlerini son derece ağıllı ve dahi sayan yoldaşlarımın arasında müqeddes, meğrur bir axmaqlığa arxalanıb yaşamış, mehz bununla da mühüm bir iş gördüyümü zenn etmişem. Menim ne mefkurem, ne de meqsedim olub.

Yerine düşen bir hazırcavablıq heqiqetin qabağını perdeleyir.

Sözlerim ve hereketlerim son neticede eleyhime çevrilende bu sözleri söylemek, bu hereketleri etmek istediyimi söyleyirdim. Bütün bunlara şeytan deyir, günahımı boynuma götürmekden qorxduğum bütün hereketlerimi şeytanın ayağına yazır ve öz-özüme tüpürmek evezine, haqsızlığa,

<< 1 2 [3] 4 5 6 >>