Rabb’den gelene razı oldukları için, Rabb de onlardan razı oldu.
Hz. Eyüp’ten daha fazla mı hastasın?
Niye ben?” demedi, sabretti.
Hz. Yusuf karanlık kuyulardan, zindanlardan, saraya giden yolu sabrı ve musibetlere rızası ile aştı. Zindanlar bir mekteb-i Yusuf oldu o zamandan beri. “Of!” demedi, isyan etmedi.
Hüzünler Peygamberi , Efendimiz ( s.a.v.) ...
En büyük sıkıntıları göğüsleyen, en hassas kalp. Kendisini unutup , “Ümmetim” diye gözyaşı döken Nebi sav… Hem öksüz, hem yetim büyüdü, fakirliklerin en şiddetlisini yaşadı, evlatlarını bir bir kaybetti, her zaman yanında olan can eşi Hatice’yi kaybetti…
Kendisine yapılmayan eziyet kalmadı. İsyan mı etti sonunda? Haşa. “Bir elime güneşi, bir elime ay’ı verseniz; yine de dönmem davamdan” kararlılığında sığındı Allah’a.
Hüzün Peygamberinden (sav) daha mı hüzünlüsün?
Hz. Hacer…
Kuş uçmaz, kervan geçmez çöllerin ortasında kucağında küçük İsmail’iyle yapayalnız. Hz. İbrahim onu o çölde öylece bıraktığında yalnızca;
“Ey İbrahim! Bizi kime bırakıyorsun, yoksa bu Allah’ın emri mi?” diye sordu. “Evet” yanıtını aldığında ise “Git ey İbrahim! Bu madem Allah’ın emri, o bizi zayi etmeyecek, yalnız bırakmayacaktır” dedi.
Niye her şey benim başıma geliyor? demedi. Öyle bir güvendi Allah’a… Her şeyiyle teslim oldu…
Hz. Hacer teslimiyetin simgesi oldu. Ondan daha mı yalnızsın?
"Allah kuluna kafi değil mi?” (Zümer 39/ 36).
“Doğrusu kim Allah’tan korkar ve düştüğü felâkete sabrederse; muhakkak ki Allah iyilik edenlerin mükafatını boşa çıkarmaz” (Yusuf, 12/90).
“Muhakkak sizi biraz korku, biraz açlık ve mallardan, canlardan, ürünlerden biraz eksiltmekle deneriz; sabredenleri müjdele” (el-Bakara, 2/ 155).
“Asra yemin olsun ki,İnsanlık hüsrandadır.
Ancak iman edip salih amel işleyenler, birbirlerine hakkı ve sabrı tavsiye edenler müstesna.” (Asr).... alinti