Ağlayıb üreyini boşaltdıqdan sonra ise sessiz xeyallarına qapılırdı. Özüde özünden baş aça bilmirdi. Axı ele böyük bir derdi yox idi. Ne idi onu bu qeder sıxan, üzen. Helede cavabını tapa bilmirdi.
Belke teklik idi onu yoran, ya etrafında gördüyü insanların saxta tebessümleri, şeher heyatının çetinlikleri. Belkede, özünü beyenmemesi. Aynur heç vaxt özünü beyenmirdi. Özünü hamıdan pis hesab edir, kimseye gerek olmadığı düşünürdü. Nece ola biler ki, 19 yaşında olan bir qız bu vaxta qeder kimdense ciddi, eslden seni sevirem kelimesini eşitmesin. Düzdür, o heç vaxt ağlına bele getirmemişdi ki, kimlese sevgili olsun, el-ele tutub gezsin, dolaşsın. Amma qelbi sevilmeye ehtiyac duyurdu.
Düzdür, mekteb illerinde, hetta telebe olduğu 2 il erzinde ona yaxınlaşan, tanış olmaq isteyen az deyildi. Amma Aynur heç birini yaxına qoymamış, kimseye inanmamışdı. Sevgi dedikde kimseye zerer vermeyen, saf, mesum hissler fikirleşirdi. Onuda sessiz-semirsiz sevsinler ve bu sevgini ona sübut elesinler. O zaman belke kiminse sevgisine inanardı.
Hemişede sevgi deyende Emin gözünün önüne gelirdi. 2 ay olurdu Emini görmediyi. Belkede yeqin indi sevgilisi ile birlikdedi. O cür oğlanın olmaz ki, sevgilisi olsun. Yeqin Emin indi xoşbextdir. Onu kiminse sevmesinden xeberi bele yoxdur. Axx bir cesaretim olsaydı...
Axşama qeder parkda oturdu, fikirleşdi. Düşündü. Heç bir neticeye hasil olmadı. Kor peşman eve qayıtmağa başladı. Küçelerine çata-çatda Kenanla üzleşdi. Her zaman olduğu kimi Kenan yene harasa qaçırdı. Az qala toqquşacaqdılar. Kenan başını aşağı salıb qaça-qaça getdi.
Aynur: - bu boyda oğlan oldu bu hele keçi kimi tullanmaqdan el çekmedi de, bunun tayları universitete hazırlaşır, bu bütün gün küçelerdedi.
Seher tezden telefon zengine yuxudan oyandı. Bu gün birinci ders olmadığına göre ikinci derse gedecekdi. Göresen kimdi bu vaxt zeng vuran. İlahe idi.
İlahe: - Aynuş, 1-ci günden derse qayıdıram. Atam pulun bir hissesini tapıb. Universitetle danışmışıq. Qalanınıda ders ili sonuna

[1] 2 3 >>