Başı elindeki kağızlara qarışdığından qabağına baxmır, buna göre biriyle toqquşdu. Qabağına baxmadığına göre günah onda idi. Başını qaldırdıqda gözlerine inanmadı.
EMİN. Yerinde donub qaldı. Heç vaxt Emine bu qeder yaxın olmamışdı. Emin gülümsünürdü. Belkede onun gülmeyine sebeb Aynur üzündeki heyecan qarışıq utancaqlıq, çaşqınlıq hissinin verdiyi mimikalar idi. Emin gülmeyine davam ederek: - Allah bağışlasın, eybi yox - deyib keçib getdi.
Aynur çaşıb qalmışdı. Eminden üzr istememişdi axı. Demek Emin onun utancaqlığını duymuş, ona sataşmışdı, Aynur kekeleye-kekeleye, sesi gücle çıxaraq - Bağışlayın - deye bildi. Emin eşitdi deyesen. Çevrilib baxdı ve gülerek çıxıb getdi.
Aynur helede özüne gelmemişdi. Özünü toplayıb ders otağına getdi. Birinci defe idi Emine bu qeder yaxın olmuş, onunla danışmışdı. Bütün gün bunun tesiri altında oldu. Gah öz-özüne gülümsündü, gah da donub qaldığına göre, Eminin gülmeyine sebeb olduğuna göre özünü qınadı. Bütün bunlara baxmayaraq yene xoşbext idi. Çünki Emini görmüşdü. Artıq Eminden xoşlanmaq derecesi deyesen sevgiyle evez olunmağa başlamışdı. Platonik mehebbet bu imiş. Kimse senin neler yaşadığından xeberi olmur, sen ise ona qarşı qarşısını ala bilmediyin hissleri yaşayırsan. Onun bir baxışıyla özünü dünyanın xoşbexti hesab edirsen. Öz-özüne üreyinde onunla söhbet edir, 1001 xeyal qurursan. Onu gördükde üreyinden anlaşılmaz hissler meydana çıxır, ürek ritmleri süretlenir, sanki köksüne sığmır qelbin. Bütün bunları bilirdi Aynur. Ele ona görede emin idi artıq Emini sevdiyine.
Eve qayıdırdı, yene küçede güclü futbol başlamışdı. Kenanın seherki geyiminden eser-elamet qalmamış. Ronaldo-sun geyinmişdi. Aynur eve çatıb, yemeyini yemeden küçe futbolunu izlemeye başladı. Kenan heqiqeten çox gözel oynayırdı. - Yeqin futbolçu olacaq, ona görede derse getmir - deye fikirleşdi Aynur. Kenan bir defe bele olsun Aynur terefe baxmırdı. Diger uşaqlar ise özlerini, oyunları Aynura nümayiş etdirmek üçün deriden-qabıqdan çıxırdılar. Bütün bunlar

[1] 2 3 >>