Bir yaşlı qadın olduqca dinine, Allaha bağlı
bir adam idi. Her seher qapısının ağzına
çıxar ve uca sesle: “Allahım, bize verdiyin
her şey üçün sene şükürler olsun!” – deye
dua ederdi. Her defe de yan qonşusunun
sesi eşidiler, qonşusu sesi çıxdıqca: “Allah
yoxdur, Allah yoxdur!” – deye feryad
qoparardı.Yaşlı qadın bundan ne qeder
incise de, sözünden dönmezdi. Ertesi gün
yene qapısının ağzına çıxar, dua eder, sonra
evine qayıdardı. Qonşusu da inad olsun
deye var gücü ile, “Allah yoxdur, Allah
yoxdur!” – deyib teselli tapmağa çalışardı.
Bir axşam qonşusu yaşlı qadına “tele
qurmağı” qerara aldı. Dükana gedib meyve,
terevez, çörek aldı. Doldurduğu torbaları
yaşlı qadının qapısının ağzına qoydu. Ertesi
gün yaşlı qadın qapını açıb torbaları gördü.
Evvelce teeccüblendi, sonra ellerini Allaha
açıb sevincle, “Sene şükürler olsun,
Allahım. Gönderdiyin bu nemetler üçün
sene şükürler olsun!” – deye dua etdi. Bu
vaxt ağacın arxasından ona tamaşa eden
qonşusu seslendi: “Allah yoxdur, qadın,
Allah yoxdur! O gördüyün şeyleri de sene
men aldım!”. Yaşlı qadın heç halını pozmadı
ve bu ibretli sözleri dedi: “Uca Allahım!
Sene ne qeder şükür etsem, yene azdır.
Hem bu nemetleri mene göndermisen,
hem de xercini şeytana ödetmisen”..