gelen titremeye engel ola bilmemişdim.Bu adam niye zeng edirdi? Açmalı idim? Derdi nedi ax bir bilsem!Qerarsız bir şekilde elimde çalan telefona baxıb dururdum. Açıb-açmamağıma emin deyildim ancaq açmadığım teqdirde tekrar zeng edecek kimi dururdu.En yaxşısı açmaq ve bir daha zeng etmemesini söylemekdi.Titrek ellerimi görmezden gelerek açdım.Qulağıma yaxınlaşdırdım telefonu.‘’Deniz, sensen ?’’‘’He.’’ dedim bacardığım en soyuq halımla.‘’Yaxşısan?’’Sesinde qeribe bir rahatlama olmuşdu, belliydi.‘’Mene niye zeng edirsen?’’‘’Danışmağımız lazım olan şeyler var.’’Vecsiz bir terzde ‘’Menim yox.’’ dedim.Bu terzim ona yeterli gelmemiş olacaq ki ‘’Menim var amma.’’ dedi.Bezginlikle nefesimi çöle üfledim.Bu adam özün ne hesab edirdi bele? Hele menden ne isteyirdi ki?‘’Rahat burax meni ve bir daha zeng eleme.’’Bir şey demesine fürset vermeden telefonu üzüne söndürdüm.‘’Kim zeng etmesin?’’Arxamda eşitdiyim güçlü kişi sesi ile qorxaraq özümü metbex qapısına doğru çevirdim.Ehmed qarşımdaydı sert çöhresi maraqlı bir halda mene baxırdı.Ve … Ve elinde bir dene qırmızı bir gül vardı.Qelbim bir yandan qorxuyla atarken bir yandan da xoşbextlikden dörd defe dövre vururdu.
20.Bölüm.

Bu gün çıxa bileceyim en erken saatda çıxaraq evimin yolunu tutmuşdum. Yol üstünde bir çiçekçide dayanmadan keçmemisdim. Heyatımda ilk defe anam xaric bir qadına çiçek alırdım. Xoş anam üçün de bir ve ya iki defe gücle almısdım. Deniz heqiqeten meni deyisdirirdi. Onu düşündüyümde qasıqlarımdakı aĝrıya ve üreyimdeki heyecana mane ola bilmirdim.
Eve girdiyimde ise metbexde telefonla danışarken tapmışdım ve birine bir daha zeng etmemesini söylemisdi. Ìçimde yaranan maraq hissine meĝlub olaraq kimin zeng etdiyini sorusdum. Üzünde çaşqınlıq ve xefif bir qorxu vardı, sanki ne deyeceyini bilmez bir halda idi.
"Deniz yaxşısan mı?"
Başını yelleyerek "Yaxşıyam." deye mızıldandı.
"Eee?"
"Şey..."
"Ne Deniz?"
Onun bele qarsımda sekilden sekile düsmeyi içimde axmaq şübheler yaradırdı.

<< 1 ... 106 107 [108] 109 110 ... 200 >>