idi.... Amma bunlar bele xoşbextliyimi anlatmaĝa, izah etmeye yetmezdi. Heyatımda her zaman her seyin daha yaxşı sını isteyerek yasamıs biri olaraq indi bu qeder kiçik seylerin.... Ah kiçik mi, yaxşı görek... Çox böyükdü Ehmed ve Efe'nin varlıĝı bu dünyadakı heç bir şeye deyişmeyeceyim insan lar arasında baş rolu paylaşırdı bu iki yaraşıqlı... Tebii erimin biraz daha önde olduĝunu demeye bele ehtiyac yoxdu. Yataĝı düzeltmeyim bitende içine girdiyim düşünce girdabından gerçek heyata döndüm. Gözüm yataĝa satasanda dünen gece neler etdiyimiz aĝlıma geldi. Tebii o deqiqe üzümde yaranan yanma hissini söylemirem bele. Dünen gece heqiqeten möhdesem idi, ilkinden bele möhdesem... O qeder ince ve düsünceli davranmısdı ki mene. Heyatım boyunca bu adamın her etdiyine döze bilerdim düşünürem. Onun her gün yeni bir xasiyetini õyrenirdim. Yeni bir davranışı qarşısında heyecanla titreyirdim. Bir baxışı, bir sözü ile meni menden ala bilirdi. Bir insan qarşınında bu qeder zeif olmaĝı heç bir zaman seçmeyeceyime baxmayaraq indi özüm bu zeifliye razı idim. Onun qarşısında her zamam bele zeif olmaĝı her seyden çox isteyirdim. Çalan telefonum ile düşüncelerimi qısa bir müddet refe qoyaraq telefonumu açdım. Anamız hardasa küskün tonda olan sesini esitmeyimle qelbimde yaranan kedere mane ola bilmedim. Onu çox ehmal etmişdim. Indi könlünü almaĝım lazımdı. Bu sebebden sesimi ola bildiyi qeder şirin bir tonda çıxararaq "Anacan." dedim. "Demek bir anan olduĝu aĝlına geldi." Sesi küskündü ve haqlı idi de. Son olan hadiselerden sonra anamla danışmadıĝımız çox uzun zaman olmuşdu. Oda böyük ehtimal narahat etmemek meqsedi ile zeng etmemisdi. Doĝurdan böyük düşüncesizlik etmisdim. Anam menim bu dünyadaki her seyim idi. Meni tek başına böyüdmüşdü, onun sayesinde her seyi bacara bilmisdim. Her ne qeder ona layiq bir övlad olmasam da... "Üzr isteyirem anacan..." Deye bileceyim basqa bir sey yoxdu. Bu üzür onun o gözel qelbinde açdıĝım yaranı baĝlamazdı amma en azından aĝrısını azaldardı belke.

<< 1 ... 111 112 [113] 114 115 ... 200 >>