Tebii ki, Ayaz idi.
"Ehmed?"
"Ayaz."
"Hardasan?"
Heqiqeten hardayam men?
"Yoldayam, gelirem."
"Yaxsısan?"
"Xeyir..."
Desteyin sonunda yaranan sakitlik canımı sıxmışdı.
"Söndürürem Ayaz."
"Gözleyirem."
Bir şey demeden telefonu söndürdüm. En yaxın dostum bele veziyyetime söyleyecek söz tapa bilmemişdi. Ne deye bilerdi axı?
Telefony tekrar cibime qoyandan sonra özümü toplamaqa çalışdım. Men bir yola girmişdim artıq. Düşünmeyi buraxacaq ve lazım olduĝu kimi yaşayacaqdım. Deniz ile hansı şertler altında evlendiyimi unutmayaraq... Belke bu biraz olsun içimdeki qezebi söndürerdi. Onunla pis davranmaq belke biraz yaxşı tesir ederdi mene.

--

Az qala bütün günü sıxıntı içinde keçirmişdim. Bu ev heqiqeten çox gözel idi amma menim üçün bir mezardan ferqsiz idi. Ehmed'in meni istemediyi her halından ve davranışlarından belli olurdu birde buna Efe elave olunmuşdu. Efe atası kimi danışaraq deyil de gözleri ile bunu hiss etdirirdi. Mecbur olmadıĝı müddetce gün boyu menimle danışmamışdı. Bu evde istenmediyim çox açıq idi. Eslinde üzüldüyüm özümden çox körpem idi. Ya ona da bele davranılsa? Bax buna döze bilmezdim.
Gözlerime dolan göz yaşlarını elimin tersi ile silib oturduĝum stuldan qalxıb ocaqdakı merci şorbasını qarışdırdım. Bişdiyine emin olduĝumda altını söndürdüm. Şorbanın yanında plov ve toyuq bişirmişdim. Qarışıq bir salatla axşam yemeyi hazır idi. Dolabdan göyertini ve pomidoru götürüb yudum ve masaya qoydum. Bıçaq ve boşqab götürüb doĝramaĝa başladım. Anamdan mene keçen tek bacarıq yaxşı yemek bişirmeyi idi. Anam heç bir zaman doĝramaq üçün taxda istifade etmezdi eliyle hell ederdi. Mende onun kimi idim. Anamdan öyrendiyim tek şey idi bu. Gözümden axmaqa hazır olan yaşlar soĝanın tesiri ile özlerini serbest buraxmışdılar ki, eşitdiyim sesle başımı qaldırıb qapıya baxdım.
"Niye aĝlayırsan?"
Qarşımdakı balaca uşaqa baxdım. Balaca uşaq? Ah yaxşı amma atasının bir kopyası olan bu uşaq yaş olaraq balaca ola bilerdi amma aĝıl olaraq hedden artıq böyük

<< 1 ... 11 12 [13] 14 15 ... 200 >>