heqiqeten anlamamışdım. Men onu izleyerken o boş gözlerle mene baxırdı. Özümü mecbur ederek "Sabahın xeyir." dedim. Bir şey demek yerine metbexe girerek stullardan birinde eyleşdi. Onun etdiyi hörmetsizliye mehel qoymamaqa çalışaraq çaydanı aldım ve stekanını doldurdum.
"Otur."
Başa düşmedim? Bu adam menimle oyun mu oynayırdı? Dünen ne demişdi, bu gün ne deyirdi?...
"Dünen demiş..."
"Sene otur dedim. Bundan sonra menimle ve Efe ile eyni masada yemek yeye bilersen."
Bir şey söylemeyerek özüm üçünde açıq çay süzüb oturdum.
"Müayinen ne vaxtır senin?"
Müayine? Men nece unutmuşdum bunu? Daha belli bir hekimi bele yox idi ki, menim.
"Men sadece bir defe hekime gedmişem."
Aĝzına qoyduĝu çöreyi çeyneyerek mene teref baxdı.
"Günorta hazır ol, xestexanaya gederik."
Ìçimde yaranan sevince manee ola bilmemişdim. En azından biraz da olsa körpeme deyer verecekdi. Az da olsa onu fikirleşirdi...
"Efe?"
Verdiyim sual ile boş nezerlerle mene baxdı.
"Efe nece olacaq biz xestexanada olanda?"
Bu sualımdan sonra oda düşünmeye başlamışdı. Aĝlıma bir fikir gelmişdi amma söylemeye çekinirdim. Yene de bütün cesaretimi toplayıb söze başladım.
"Eyer istesen anam baxa biler. Ayaz gile apararıq."
Bir müddet fikire getdikden sonra sadece başı ile razılıq verib seher yemeyine davam etdi.
Mende ona baxmaqı buraxıb boşqabıma bir şeyler qoyub yemeye başlamışdım ki, Efe'nin metbex qapısından içeri girmesi ile üzümde yaranan tebessüme manee ola bilmemişdim. Eynindeki pijamalar ile o qeder şirin görünürdü ki. Gözlerini ovuşduraraq masaya yaxınlaşdı.
Ehmed'in Efe'ni görmesi ile üzündeki sert ifade gedmiş yerine bir tebessüm gelmişdi.
"Sabahın xeyir oĝlum."
Efe bir mene birde atasına baxdıqdan sonra "Sabahın xeyir" dedi.
"Sabahın xeyir Efe."
Menim sesim ile baxışları tekrar mene çevrildi. Ne deyeceyini bilmez bir halı vardı. Atasına teref çevrilib qulaĝına ne ise pıçıldadı. Ehmed bir müddet onun dediklerini düşünürmüş kimi mene baxdı ve oda Efe'nin qulaĝına ne ise

<< 1 ... 19 20 [21] 22 23 ... 200 >>